In het paleis van de tovenares waren alle rechte en platte oppervlakken van wit marmer. Het meeste dat rond was of kon krullen, was van goud. Uit onbekende bronnen klonk elfenmuziek. Toen Sjak onder de douche wilde, of beter gezegd, toen de tovenares hem eerst onder de douche stuurde, had hij even een gevoel van niet goed genoeg zijn, maar dat ging gauw over. Opgeschoond stapte hij het marmer op en vanuit het niets viel er een witte handdoek over hem heen.

De warme lap wikkelde zich invoelend om Sjak heen en fluisterde in zijn oor: “Ik ben een droogervaring. Ik weeg niks en ik droog heel snel.” Sjak moest even diep ademhalen en protesteerde een beetje: “Je gaat nogal veelomvattend aan de slag, handdoek!” Het magische katoen bleef namelijk nadrukkelijk over zijn edele delen wrijven en wreef en wreef: “Dat is mijn natuur.” Sjak liet van alles gebeuren maar toen hij de handdoek daarna vriendelijk verzocht om zichzelf elders op te hangen, bleef de handdoek afdrogen. “Kom op, zeg!” zei Sjak pissig, nu weer anders geprikkeld. “Dat is niet het toverwoord,” mompelde de handdoek. Na een gefrustreerd tijdje herinnerde Sjak zich een oplossing uit zijn jeugd: “Alsjeblieft?” “Kijk,” zei de handdoek, terwijl hij op de grond gleed. “Het is niet helemaal goed, maar ik reken het goed. Het hoort ‘Bitte’ te zijn want ik ben Duits.” “Wunderbar!” zuchtte Sjak maar heel veel zin om de tovenares te gaan verwennen, had hij niet meer. Hij sloop het paleis uit. Binnen hoorde hij plotseling een felle ruzie in het Duits op gang komen. ‘Oef,’ dacht Sjak. ‘Gered. Alles had nog veel erger kunnen aflopen.’ En die gedachte gaat altijd op.

PdH