De eerste keer ongesteld worden is een feestelijke mijlpaal in alle traditionele culturen. Je ben plotseling geen kind meer, geen klein meisje. Je hoort voortaan ergens bij: bij de vrouwen. Rampverhalen zijn er legio: ineens en onvoorbereid bloed tijdens een gymles of in het zwembad. Maar het kan ook heel anders!

“Ik was twaalf toen ik voor het eerst ongesteld werd. Ik rende naar zolder en vertelde het mijn moeder die er zielsgelukkig mee leek. Ze gaf me een dikke knuffel en vond dat ik absoluut mijn vader, die op het werk zat, moest bellen. Hij was iets minder enthousiast en feliciteerde me maar, want wat moet je anders doen in zo’n situatie? Ik wist zelf precies wat er ging komen, mijn zus was immers drie jaar eerder dan ik: de winkel in en alles wat rood is, hup, in het winkelwagentje. Zo ging het dus ook deze keer. Mijn zus en mijn moeder ‘moesten even weg’ en lieten me achter met mijn trotse gevoel. Ik belde in die tussentijd wat vriendinnen om het grote nieuws te vertellen. Als ik er nu over nadenk, schaam ik me er een beetje voor, maar op dat moment was het gewoon geweldig. Ik moest naar mijn kamer verdwijnen en toen ik een half uurtje later weer beneden kwam was alles anders: in elk hoekje was wel iets roods te vinden, de stoel aan het hoofd van de tafel was versierd met een rode slinger, er lag een rood tafelkleed op de tafel, de rode borden met daarop rode servetten waren omringd met rood eten. Er lagen stoofpeertjes, aardbeiveters, rode pudding, tomaatjes, aardbeien en strookjes rode paprika en nog veel meer. Het zag er prachtig uit.”

Uit: ‘Hoera, ik ben ongesteld! Help, ze wordt volwassen,’ te koop via www.hoeraikbenongesteld.nl.

PdH