’s Avonds was het nog meegevallen. Ze hadden ook gelachen. Alle wapens waren uit goede gewoonte bij aankomst van het gezelschap in de vestibule opgeborgen om te vermijden dat een van de heren onbeheersbaar driftig werd door een onbedoelde of gekscherende belediging. Zijn echtgenote en zijn jonge concubine waren ontoelaatbaar laks geweest. Gewoon geen grip op het personeel. Het eten was  veel te laat opgediend en de gasten hadden er ook nog eens te veel van gegeten. Generaal Zhang had buiten overgegeven, zodat hij gewoon door kon eten van de gevulde vis, maar Liu zelf was niet zo wijs geweest. Bovendien smaakte de kersenwijn te lekker.

Ach, misschien was het allemaal wel de schuld van zijn eigen onbeheerstheid. Twaalf, dertien, mogelijk vijftien kleine glaasjes, als je dat terug zou gieten in de kruik vulde het makkelijk een volle kruik. Zo veel? Vast wel. Misschien had hij wel domme dingen gezegd tegen een van de gasten… Samoerai hadden doorgaans een goed geheugen. Geen prettige onderwerpen om over na te denken.
En toen? Volledig aangekleed dronken omvallen in je bed, dat moest toch niet kunnen gebeuren. Waar waren zijn schoenen gebleven! Toch niet ondergekotst op de veranda. O nee! En trouwens, hoe was hij de trap opgekomen? En had iemand dat gezien? Dat geile, jonge mokkel natuurlijk, altijd even nieuwsgierig naar de zwakheden van haar oudere echtgenoot! De moeite die het had gekost om er nu AF te komen, ach, zulke dagen kon je maar het best vergeten.