Stress komt in alle mogelijke vormen voor en het kan ook alle mogelijke oorzaken hebben. Een mens is heel veerkrachtig en kan veel verwerken, helemaal als hem of haar wat tijd wordt gegund. Soms is een therapeutische interventie nodig, soms vooral acceptatie van de situatie als een karmisch leermoment.

PTSS (Post traumatische stress stoornis) komt vaak voor als iemand eerder in het leven een schokkende en/of onverwachte traumatische ervaring heeft gehad, die onvoldoende werd verwerkt. Soms breekt de hel pas los als zo’eerdere traumatische stresssituatie opnieuw wakker wordt gemaakt in je geest, gereactiveerd door een nieuw onaangenaam evenement, dat op het eerste lijkt. PTSS kan ook optreden direct na een eerste stressvol gebeuren. Je wordt bijvoorbeeld fysiek aangevallen, misbruikt of verraden,  gemarteld of gevangen gezet. Je raakt betrokken bij een misdaad, ernstig ongeval, brand of natuurgeweld. Hoe ernstig de symptomen en de problemen zijn hangt af van je situatie vóór het gebeuren, van je eigen natuurlijke stressverwerkende vermogen, hoe ernstig het trauma is, en welke hulp en ondersteuning die je krijgt van familie, vrienden en professionals onmiddellijk na het trauma.

Als slachtoffer denk je misschien dat je zelf verantwoordelijk was voor de gebeurtenis, waardoor er een ondragelijk schuldgevoel kan gaan spelen. Mogelijk ben je stukken kwijt van het gebeuren, heb je zich herhalende nachtmerries of denk je dat je gek wordt. Als je steeds het gevoel hebt, dat er iets mis is met je, bijvoorbeeld omdat andere betrokkenen ontspannen schijnen door te leven of jouw spanning niet serieus nemen, dan ben je mogelijk gaan zoeken naar stressverdovende middelen. Drugs, veel sigaretten, alcohol of slaapmiddelen. Misschien ben je door je pijn, door je geforceerdheid of door je toegenomen wazigheid al veel mensen uit je sociale netwerk kwijtgeraakt en verder geïsoleerd.

Dit soort stress komt ook voor bij mensen die plotseling in een dadersituatie worden geprojecteerd. Ineens moet je moedig zijn in, je moet dramatische handelingen verrichten, tijd voor nadenken is er niet, uit schrik of uit noodzaak doe je iets dat verreikende consequenties zal hebben. En achteraf blijkt misschien dat je fouten maakte, of reacties verkeerd inschatte.  Je had held kunnen worden, maar je werd misschien plotseling een misdadiger. Stress ontstaat zo door heel grote gebeurtenissen, maar even vaak en even heftig van uit klein lijkende situaties.

Ik moet denken aan een cliënt in mijn praktijk die als jonge man een kleutertje op een fietsje van een glooiend  singeltalud zag afrijden, recht in het water. Er was niemand die het zag, de moeder stond heel veel verder met iemand te praten. Mijn cliënt rende er naar toe, gooide zijn jas uit en dook. Hij moest drie keer duiken voordat hij het ventje vond. Hij gooide hem op de kant en hees zichzelf toen een eindje verder met zijn laatste krachten uit het water. Terwijl hij lag uit te blazen, ontdekte eindelijk de hysterische moeder haar doorweekte, bewusteloze kind en rende er gillend mee weg. Mijn cliënt realiseerde zich dat niemand zijn heldendaad gezien had, maar hij vond het zo’n egotrip, zo’n raar verlangen naar erkenning, dat hij de vrouw niet na durfde te lopen. Dus deed hij zijn jas aan en ging naar huis. En dat was het. Helaas bleef het voorval jarenlang spoken in zijn geest en had het ook nare effecten op zijn lichaam. Geen erkenning krijgen en er niet om durven vragen was kennelijk zijn karmische item. In een lichte trance beleefde hij de situatie opnieuw, maar nu kon hij zich voorstellen dat hij het jongetje wakker zou maken om hem de hele toedracht te vertellen en te vragen om hem te bedanken. Daarna verdween ook het hyperventilatieprobleem waarvoor hij hulp had gezocht.

Wat je wilt is natuurlijk dat je stress, schuldgevoel of schaamte beheersbaar wordt, dat je jezelf of andere betrokkenen kunt vergeven, dat je lichaam weer ‘gewoon’ gaat functioneren. Je wilt misschien af van je verhoogde gevoeligheden en je schrikreflexen. Onderzoek wijst uit dat zicht op karma, een bereidheid om alles te zien als een (Goddelijke) leeropdracht, elk trauma verlicht. En al geloof je er NU nog niet in, waarom zou je geen poging doen om dat te gáán geloven?

Iemand in mijn praktijk gilde het ooit uit: “Ja, als ik geweten had, wat ik nu weet, had ik dat nooit zo gedaan!” Inderdaad, toen was je niet verder dan je toen was. De situatie in je verleden heeft je intens veranderd. Je moest in een breder perspectief kijken, je ego opzij zetten of iets akeligs van jezelf onder ogen zien. Niet leuk, wel waar. Maar LAAT die stresssituatie dan alsjeblieft ook die functie hebben. Inzicht, berouw, spijt, alles heeft je gevormd tot een heler mens. Echter. Als je je dat realiseert, word je lichter. Hier en nu ben je niet meer degene die je toen was. En ook de andere betrokkenen zijn niet meer hetzelfde.

De een wordt gelouterd door verdriet, de ander door zijn alles verterende woede.  Een derde moet wakker worden uit zijn verdoving waarin hij zichzelf begraven had, een vierde moet uit de spiralende dwanggedachten stappen, die zijn leven tot een hel maken. Diep ademhalen, erkennen en er een zinnige bedoeling in gaan zoeken, dat helpt. “Heb ik hier iets van geleerd? Heb ik iemand anders geholpen iets te leren?” En als je dat snapt, gaat de zon weer schijnen. Voor al die gekwelde dieren in de bioindustrie en het laboratoriumonderzoek geldt overigens misschien slechts  één wrange les: incarneer nooit meer als een dier in de buurt van de ‘beschaving.’

PdH