De therapeutische stilte in onze groepsencounter maakte diepe gevoelens in mij los. We hadden eerst lekker geschreeuwd en gedanst maar toen! Stil zijn!

De stem van de swami bleef nog lang in me nagalmen: “Laat het geluid van de de stilte op je inwerken, ervaar de leegte, de woordenloosheid.” Na een minuut benadrukte hij onze opdracht opnieuw: “Voel de eenzaamheid van die stilte, voel wat dat op een diep niveau met je doet.”

Twee minuten later controleerde hij nogmaals onze spirituele staat: “Wees bewust van de afwezigheid van alle geluid. Maak contact met je ziel onder die stilte.”

Het werd heel stil. Behalve natuurlijk het geluid van de airconditioning en van de voorbijgangers buiten het pand. En ergens boven, op de eerste etage, moest iemand enorm lachen. “Voel je hele lichaam, laat het helemaal stil worden. Beleef die innerlijke rust.”

Ja, ja. Tjonge, tjonge. Dan ga je niet roepen: “Houd even je mond, eikel!” Dat verstoort de stilte ook. Het was ook nog een prijzige training en ik wou geen zeur zijn. Het heeft bovendien geen zin om te zeiken tegen de kapper terwijl hij nog bezig is. Men moet toch eigenlijk eerst het eindresultaat afwachten voor je kritiek kan hebben? Kortom, wat bleef ik in mijn kop zitten. En dat was ZIJN schuld. Vond ik even. Toen ik het proces doorzag, werd ik weer stiller. Durfde ik naderhand deze waarnemingen met die therapeut te delen? Nee. De hele groep was namelijk Zo Tevreden, Zo Gelukkig met de wollige en algemene inzichten die de groepsleider verschaft had, dat ik ook toen de groepseuforie niet wou verbreken.

En dus. U blijft een buitenbeentje, mijnheer Den Haring een Einzelgänger. Lastig, maar vast herkenbaar voor sommigen.

PdH