Provinciale verkiezingen: de politieke paddentrek

Verkiezingen lijken op een paddentrek: wanhopige glibberaars en quasi-heiligen  slijmen zich naar het politieke pluche. Integere politici zijn dun gezaaid. Over de Gemeenteraadsverkiezingen schreef ik op 1 maart 2014 (toen ik nog een beetje vertrouwen had in Emile Roemer) al een somber verhaal. Een jaar later zijn onze perspectieven niet veel beter…

Wat is politiek eigenlijk? Internationaal is dat ons slaafse volgen van het Amerikaanse geïnstitutionaliseerde olie- en drugskartel, nationaal zijn dat de pluchegeilers, draaikonten in combinatie met deftige onderzoekscommissies die dikke rapporten met aanbevelingen schrijven, die daarna in diepe bureauladen verdwijnen. Politiek, dat zijn de niet nagekomen verkiezingsbeloften, de niet nageleefde gedragscodes, ingeslapen toezichthouders en baantjesjagerij. Dat zijn de gouden handdrukken, omkoopschandalen, belangenverstrengeling en vet betaalde maar incompetente plofkip-bestuurders, die hun aars afvegen met de gedragscode van de Commissie Tabaksblat. De politiek dekt lobbyisten toe en schandalen af (niet alleen dat rond Joris Demmink!). Men duikt weg achter zogenaamde deskundigen, die slechts, duur betaald, gaan ontdekken dat alle partijen blaam treft, maar dat niemand vervolgd kan worden.

De politiek is controlerend management geworden op het gebied van vroegere vrijheden, terwijl zij tegelijkertijd publicitair naar buiten komt met onhaalbare illusies: dat de zorgverleners niet stelen, dat de burger te vertrouwen is, dat ‘de mensen’ hun eigen verantwoordelijkheid zullen nemen als de overheid zich terugtrekt. Nee dus! De politiek zèlf moet een integer voorbeeld bieden, geen demotiverende bespeling van goedkope emoties (Gevaarlijke Drugs! Terroristen! Veiligheid!), noch verhulde belastingvoordelen voor de allerrijksten en het internationale flitskapitaal.

Democratie is verworden tot een marketingconcept voor mediashows, bedoeld om een sluwe minderheid aan macht over een verslonste meerderheid te helpen. Het merendeel van onze politici sliert vooral zompig rond in een noodlottig schip van staat op een zee van hoge overheidsschulden (aan particuliere geldschieters!) en lage economische groei. De media geilen vooral op sensatie (“Hoera, we weten het adres van een veroordeelde pedofiel!” of “De jihadisten gaan ons terroriseren!”) en worden aangestuurd door de kapitalistische intriges van commerciële lobbyisten, niet op kritische waarheidsvinding. Het Kool & Geit Sparen bij de MH-17 aanslag is daar inmiddels een akelig voorbeeld van evenals onze rol in wapenhandel, internationale belastingontwijking en hebberige gaswinning.

Het kan nog erger, maar dan op internationaal niveau. Een van de vele voorbeelden is de Turkse premier Erdogan, die een despotische fascist geworden is o.m. door rigoureus internet en persvrijheid aan banden te leggen. DAAROM moet Turkije terecht uit de Eurozone blijven!

GEMEENSCHAPSLID

Was het ooit anders? Kan het anders? Mensen, die zich lid van een gemeenschap voelen, die zij vertrouwen en waar een plezierige vorm van sociale controle functioneert, zullen bereid zijn om eerlijk naar elkaar te zijn en hulpvaardig. Dat zie je bijvoorbeeld nog in veel plattelandsgemeenten, maar ook in groepen met een religieuze of spirituele binding. Daarbuiten is het gevoel dat je aan de wolven bent overgeleverd en Ieder Voor Zich. Ikke en de rest kan stikken.

Zo’n gevoel van dat je ergens bij hoort, hangt geheel samen met de top van de piramide waar je in zit. Als dat een nette man is (zoals vroeger Premier Balkenende zich liet zien), of een inspirerende goeroe (Bhagwan Osho Rajneesh bijvoorbeeld) of een religieuze figuur als Jezus, dan zullen de volgelingen zich aan diens integriteit willen spiegelen.
Een politieke voorbeeldfiguur hoeft geen mens van onbesproken gedrag te zijn –jeugdzonden horen bij iedereen- maar hij moet er wijzer van geworden zijn. Hij mag zelfs opnieuw fouten maken. Dat hij geloofwaardig excuses aanbiedt en zichtbaar verbetering nastreeft, dat moet de norm zijn.

Zien we nog ergens eerlijke, charismatische mensen in de Nederlandse politiek? SP-er Emile Roemer leek sociaal gezien op mijn wensplaatje, maar de man is een ook een atheïstische Maoïst, die alternatieve geneeswijzen haat en ook elk spiritueel bewustzijn in zijn omgeving. Jammer, want in Nederland hangen ruim 5 miljoen mensen enige vorm van geloof of spiritualiteit aan. Wat dan? Groen Links stuurde rustig troepen sturen naar het Midden-Oosten, weg met de pacifistische erfenis van vroeger! Wat dan? Stemmen op de PvdA, vol verkwanselde idealen onder het motto: Een half ei is beter dan een lege dop? Tja, schijt strakjes Pechtold weer op onze kop? Of nog erger: de ex-VVD-er Wilders die het blanke gajes blijft mobiliseren tegen de gekleurde medemens. Met als enige motief dat hij strakjes knap kan afvloeien naar een vetbetaalde baan in Europa? ’t Is een paddentrek.

PdH