Ongewenst contact met buitenaardsen

Verslag door Petra X.

Jarenlang hield Petra haar akelige kinderervaringen voor zichzelf, uit angst dat de volwassen wereld haar niet zou geloven, gek verklaren. Uiteindelijk ging ze in therapie bij een gerenommeerde therapeute met een specialisatie op problemen door buitenaardse contacten. Abducties (ontvoeringen) zijn er een aantal jaren veel geweest totdat het fenomeen plotseling stopte. ‘Boven’ wist wat men wilde weten?

Ik lig in mijn bed, half in slaap en ik voel het alweer aankomen. De ‘sfeer’ verandert. Ik zou het nu frequentie noemen. Maar dat wist ik nog niet als kind.

Nog net voor de R.E.M.slaap intreedt, verandert mijn kamer in de prachtigste tinten violet of soms ook wel ijsblauw licht. Het soort licht dat je aan het einde van de tunnel zou verwachten. Ik hoor een hele lage toon, een soort gezoem dat heel diep in mijn lijf te voelen is. Dan zie ik ze in een flits dwars door mijn ramen heen komen als een felle meteoriet die de aarde in een bloedsnelle tempo nadert. Meestal zie ik een grote ronde lichtbol dwars door de ramen heen komen.

Plotseling staan er dan drie of soms vier wezens in mijn kamer. Ze zijn klein, grijs en hebben amandelvormige zwarte ogen. Later hoorde ik hoe volwassen deze wezens ‘greys’ of ‘Zeta’s’ noemden. Destijds was zo’n woord mij totaal onbekend. Ze houden mij in een soort hypnose-achtige verlamming, een zodanige situatie dat ik wel alles begrijp en aanvoel maar niet kan bewegen. Met hun gedachtenkracht doen ze met mij wat ze willen. Ik praat met ze, in mijn hoofd. En soms praten ze terug. Maar echte praters zijn ze helemaal niet, eerder doeners. Artsen of wetenschappers van hun beschaving, denk ik nu.

Ze kunnen bizar genoeg ook gewoon in mijn buik en in mijn hoofd zitten. Met een soort doorzichtig licht blauw buisje nemen ze soms wat weefsel af. Heel raar omdat er nooit een litteken achterblijft. Ik ervaar wel altijd pijn als ze net weg zijn. Soms ondraaglijk, soms urenlang. De buikpijn verdween maar de angst bleef langer.

Meegenomen naar boven

Jaren later, ik was net negentien, werd ik nogmaals meegenomen, omhoog naar hun voertuig. Ik kwam weer tot mijn zinnen in een spierwitte en smetteloze kamer op een soort witte tafel. Een van de wezens had een menselijke vorm aangenomen, ik had het gevoel om mij gerust te stellen. Ze waren zeker bewust van mijn enorme angst, maar het werd mij duidelijk dat zij in het geheel zelf niet bekend waren met deze emotie. Wat ik ook probeerde uit te leggen, angst snapten ze niet.

De ‘mens’ ging met een klein kastje over mijn lichaam, een soort scannen, dacht ik. Scannend over mijn onderbuik stopte hij plotseling. Telepathisch hoorde ik iets van ‘Vrucht in je buik.’ Ondanks mijn angst probeerde ik toch een soort humor terug te geven en ik seinde gekscherend terug: ‘Wel ja, hoor. Vertel mij dan ook maar wat het wordt!’ Het was net of ik een arts consulteerde, iemand met een soort afstandelijke vermaaktheid. Ik voelde de boodschap in mij stromen: het zou een meisje worden. Echt?

Ik durfde niemand van mijn ervaring te vertellen en deed quasi nonchalant een week later een zwangerschapstest. Ongepland maar definitief zwanger! Slordig geweest met de pil, ik woonde nog thuis en had amper twee maanden verkering. Maar de buitenaardse diagnose nam ik dodelijk serieus.

Tijdens mijn hele zwangerschap bleven kleine grijze bezoekers mij en mijn baby nauwlettend in de gaten gehouden, zelfs van binnenuit, in mijn lijf! Een uiterst enge gewaarwording. Toen mijn meisje geboren werd, werd ook zij als het ware van buiten en van binnen onderzocht. Niets daar  van voelde fijn.

Permanent bang

Ik bleef permanent bang van hun nachtelijke visites. Zelfs als ik bij mijn toenmalige vriend sliep op de bovenste verdieping van een flat, kwamen ze overdag gewoon langs als mijn vriend naar zijn werk was. Onstopbaar, materialiserend door het plafond. Heel beangstigend. Soms werd mijn bewustzijn, mijn ziel, uit mijn lijf getrokken als zij me mee wilden nemen. Heel raar, als het ware los komend uit mijn lichaam. Jaren later las ik over zo’n buitenaardse techniek die ‘soulsucking’ werd genoemd. Griezelig en zeer onaangenaam.

In 1993 zag ik een Amerikaanse tv-serie, Intruders over ontvoeringen. Ik herkende plotseling Grijzen in actie! Binnen enkele seconden schoot het kippenval van mijn kruin naar mijn benen en weer terug. ‘Ik ken die wezens!’ besefte ik ineens! Er waren mij namelijk nauwelijks tastbare herinneringen gelaten, ik voelde soms iets, hoorde iets, altijd vage flarden van beeld en geluid. Ze maakten me altijd onzeker en rillerig. Mijn ouders wisten vroeger absoluut niet goed hoe ze hiermee om moesten gaan en ik durfde nergens over te praten, heel eenzaam was ik in die jaren.

Niet veel later maakte ik naar aanleiding van een interview in het tijdschrift Paravisie contact met een goede hypnotherapeute: Hilda Musch. In verschillende sessies met haar kwamen alsmaar meer herinneringen en pittige emoties naar boven. Duidelijk werd mij bijvoorbeeld dat er uit mijn eierstokken eitjes waren weggenomen. Het meest schokkende was misschien een herinnering aan een ‘gesprek’ met de ‘mensachtige’ Grijze. Er werd mij verteld dat ik vierentwintig hybride kinderen zou hebben die ik pas na dit leven zou mogen zien. Alles leek te draaien om een contractuele hulp van mijn kant aan hun om hun ras op een bepaalde manier voort te zetten, nadat zij zelf onvruchtbaar leken te zijn geworden. Ik kreeg het idee dat zij dit al jaren deden en over de hele wereld! Er werd me een visioen getoond waarbij leek alsof zij en wij een waren geworden. Zij zijn ons, wij zijn hen, duizenden jaren verder in de toekomst.

Bij Tineke op tv

Hilda werd in 1996 door RTL gevraagd om met een van haar cliënten in het programma van Tineke de Nooy (Tineke en de paranormale wereld) te komen vertellen over deze ervaringen. Schokkend: mijn omgeving nam mij van de ene op de andere dag niet meer serieus. Ik had meteen spijt, maar ik kreeg tegelijk vertrouwen omdat tijdens de uitzending iets onzichtbaars in de studio voelbaar was geweest. Ook andere mensen namen iets waar. Een helderziende mevrouw liet me weten dat er de hele tijd wezens naast mij gestaan hadden, een aparte steun in een tijd van grote eenzaamheid. Kort daarop deed ik een laatste sessie met Hilda. Ik vroeg toen uitdrukkelijk aan de Grijzen of ze wilden stoppen met de onderzoeken en visites. Dat verzoek is op een bepaalde manier ingewilligd, hoewel ik toch soms een aanwezigheid kan voelen. Hilda Musch is opgehouden met haar praktijk, ze woont nu in de buurt van Hilversum. Ik ben nu bijna vijftig en zou nog wel eens contact met haar willen hebben. Ik weet dat mijn Greys er nog steeds zijn. Komt er toch nog ooit een nieuwe ontmoeting? En is het waar van die hybride kinderen? De tijd zal het leren.

Naam en identiteit van Petra X. zijn door de redactie geverifieerd.