Het was de glorietijd van de seksuele revolutie. De advertentie stond in augustus 1989 in een Engels New Age tijdschrift: International meeting. Voor mannen die zichzelf willen leren kennen: 3 dagen seks met 3 verschillende vrouwen. Meditatie in eenzaam natuurge­bied in Denemarken. 1100 pond all in. Het bijbehorende telefoonnummer was dagenlang in ge­sprek. Toen ik band eindelijk kon inspreken, kreeg ik wel per omgaande een fraaie brochure. De reis zou gaan naar een woest moerasgebied in Denemarken. Ik kon direct van Amsterdam naar Kopenhagen reizen met de trein. De Engelsen zouden gaan vliegen. Een onorthodox weekend met groepstherapie,  persoonlijke groei, voor 3700 piek? De staatsloterij was me in die tijd gunstig gezind geweest en ik was dat rijtje eenzame weekends thuis werkelijk zat. Het was de tijd van de seksuele emancipatie en de vrije liefde, zo had er in de Volkskrant gestaan. ‘Waarom niet?’ zei ik een keer of tien tegen me zelf en toen deed ik het. Vrijdagavond om 21.00 uur moest je er zijn. Ik was er. Ik wou doen wat de folder gezegd had dat je kon: mijn ingeslepen patronen en gewoonten ontdek­ken in mijn manier van relateren met het andere geslacht. Een ge­slachtsziekten- en een AIDStest was verplicht. Bij aankomst zou je op schaam- en andere luis onderzocht worden.

Ze waren allemaal op tijd. Tien mannen en tien vrouwen schoven aan bij het open haard­vuur en keken hun ogen uit op elkaar. Want de groepsleid­ster in haar sexy oranje jurk had het na tien minuten inleiding en een introductierondje van een kwartier onomwon­den gezegd: “Jullie zijn verplicht om van­nacht met iemand het bed te delen. Er zijn zes tweeper­soonska­mers. Wie over een kwartier geen keus gemaakt heeft, slaapt in een éénpersoonsbed in de gemeen­schappelijke slaap­zaal.”

Zo! Die opdracht stuurde onmid­dellijk verschillen­de ingeslepen patro­nen aan. Afhouden, kat uit de boom kijken, in controle blij­ven, zo doe ik het altijd. Maar nu moest ik razendsnel durven zijn: contact maken met die roodblonde beauty met die brede jukbeenderen! Marylou uit Aberdeen. Te laat! Een ijskoude hand sloot zich van bin­nenuit om mijn maag en hart, toen een dikki­ge man als terloops haar linkerhand greep. Ene Neil, als ik het goed onthouden had. Was duidelijk niet meer van plan die hand los te laten. De hel brak los, maar voorlo­pig nog allemaal binnen een beleefde, rustige buiten­kant. Men dook mentaal op elkaar, jagers en prooien. Ik was al volledig in paniek, toch half opge­staan, zoekende blik. Bang om graai­erig gevonden te worden als ik vlug op een alter­natief af zou duiken. Die sappige Londense meid met de puntige borsten? Annie? Franny? Of dat Deense meisje met die grote mond, Hilda. Achteraf snapte ik wel dat ik nog maar weinig van de nieuwe tijds­geest begrepen had.

Marylou schudde Neils hand van zich af als een nat dweiltje. Met een soort pantersprongetje dook ze tussen twee bibberige Ieren door op weg naar de bebaarde reus in de rode sweatsuit die bij de deuropening was blijven staan. Mevrouw ging maar meteen voor de groepslei­der? Ze duwde hem de deur door, ik hoorde hem lachend protes­teren, maar ze kwamen niet terug. Hilda zat al met een fana­tiek gezicht op een besnorde oudere man in te praten, iemand die zich als Earl Wappenhem voorgesteld had. Was dat nou een adellijke titel of zijn voornaam? Zoiets wou Hilda kennelijk ook uitvin­den. Mijn paniek nam toe. Iedereen was gaan staan. Sfeer gespannen, gezichten quasi-vermaakt. Kijk ons eens relative­ren! Maar ondertussen bevroor er overal nat zweet op ruggen en buiken. AnnieFranny kon ik niet meer zien. Alleen zag ik dat enge, zware Maggie-mens uit Manchester hebberig naar me kij­ken. Ja hoor, nog geil naar me glimlachen ook. Godsamme! Help. Ze kwam op me af! Ik was weer de muis, zodadelijk zou de bek van de slang over mijn kop schui­ven, ik zou geheel en al verteerd worden in haar ingewan­den, staartje morgenochtend vroeg uitgekakt op de mat. Gewoon­ten! Patronen! Die twee woorden gloeiden in mij op. Ik wrong mijn gezicht weg van die blik, stuurde mijn knieën en onderbe­nen op weg met mijn voeten: naar links, langs de haard. Alles was goed maar niet die Maggie! Daar dan, spichtig gescheiden vrouwtje, Alice of Ellis. Bijna fluisterde ik nog ‘help’ ook. Ze zag mijn geconditioneerde reflex en ze leek hem te herken­nen. Haar rechterhand kwam naar voren, ze wou me een hand geven, zich keurig aan me voorstellen en ‘How do you do?’ vragen. Maar ze deed het niet! Zag ze háár eigen noodlottige patroon ook ineens? Ze kneep haar ogen in een reflex dicht en draaide zich om. Weg van mij! Ik wist dat ik eigenlijk niets met haar aan moest, maar toch kneep er iets samen in mijn ingewanden. Het was even alsof ik doodging. Mamma had me weer afgewezen!

Tegelijk gefrustreerd, kwaad en onhan­dig was ik. Terwijl ik schuin achter me keek, golfde er direct wéér een angstaanval op me af, gepersonifieerd door Maggie die met een nonchalante zwaai de twee broers Rolf en Erwin opzij duwde. Dat wijf moest en zou met mij in een tweepersoonskamer! Gloeiende God. Waar­schijnlijk had Erwin een karmische schuld aan mij staan voor het ooit en elders redden van zijn leven, want Maggie kwam niet ver. Erwin schoof zelfverzekerd een arm om haar middel en draaide haar gezicht naar zich toe. Vertelde me later dat hij altijd geil wordt van mollige vrou­wen. Hij liever dan ik. Ik zag Maggie en hem wel voor me. Vet geglibber, massaal gebeuk en gestoot. Brrr. Hij moet haar op de juiste manier aangepakt hebben. Achter me werd het rustig.

Ik voelde mijn blaas ver­krampen. Moet altijd pissen van zulke zenuwsitu­aties. Ik schoof langs ene Di, niks voor mij. Ving even haar gepijnigde blik op, was ik de vijfde man die niets met haar en haar geëpileerde snor te maken wou heb­ben? “Het gaat toch om het innerlijk, om het hart,” zoiets hoorde ik één van mijn inner­lijke stemmen zeggen (vast mijn Hoger Zelf), maar ik wrong me rap verder tussen de lachende en pratende deelnemers door. Ieder­een wrong zich trouwens tussen ieder­een door, viel me plotseling op. Allemaal korte gesprek­ken, dwa­lende, wanhopige ogen met zelfde prangende vraag ‘Is er niets be­ters?’ Waar is de prins op het witte paard? Waar is de prin­ses van mijn hart?

Deur open, deur dicht. Er ging al een koppel naar buiten. Rolf had zich laten strikken door het tweede Deense vrouwtje, de zwart­gelokte danseres met de dunne mond. Hij probeerde half over zijn rug nog een laatste korte blik de ontvangstruimte in te werpen. Een besef van een fout gemaakt te hebben? Steun zoeken bij zijn jongere broer? Allez, danse­resje trok hem mee. Waar was ik aan begonnen? Ik zag de slaap­zaal al voor me. Beelden van tussen de bedden pendelende donkere figuren, besmuikte conversaties op de knieën en dan iedereen jaloers of geërgerd liggen luisteren of het er inderdaad ergens van komt. Een noodlottig vooruitzicht, maar ik zag mezelf al weer eindigen bij de ‘losers’, de lulletjes en de sufkutten. En die volle blaas! Dan maar ‘loser’, dan maar slaapzaal, ik liep de andere kant op, naar de hal met de toiletten.

Plotsklaps was ze naast me, pakte mijn elleboog en siste: “Yes! Let’s move out of here.”

AnnieFranny! Er schoot een intens gebed uit mijn kruin, omhoog naar onze Schepper, naar God de Heer, naar Hem Die Alles Gemaakt Heeft en Mij Ook. Ik zei het ook nog hardop: “Thank you, God!” AnnyFranny was al op weg naar buiten, maar ze wou wel even wach­ten bij het herentoilet.

Buiten regende het. Het regent erg veel in Denemarken. Het zou dat hele weekend regenen in Denemarken. We stonden onder een luifeltje bij de paardenstallen. Dat was wèl mooi daar. Moeras­sen, bos, paardrijden, dat hebben we veel gedaan. Met een regencape om viel die regen nog best mee. Ze heette Fanny. Ze legde me uit hoe ze daar verzeild was geraakt. Gereageerd op een ongewone kennismakingsadvertentie in een Engels avondblad. Meet an adventurous, rich, brave and macho man in Denmark, zo had het er gestaan. Ze had een foto gestuurd en een verstandi­ge brief. Een vrouw met een warme stem had haar gebeld en een voorstel gedaan. Goedkoop ticket, goedkoop verblijf, drie dagen seks met minstens drie verschillende mannen. Meditatie, Tantra-oefeningen, Tarot­kaarten en relatietherapie. En de kans op een blijvende liefde. Ik moest enorm lachen. Over gewoonten en patronen gesproken! De mannetjes betaalden samen zo goed als de de hele trip, de vrouwtjes gingen een beetje New Age verexcuseerd op hun rug liggen. Tenminste, even klonk het totaal ongeëmancipeerd. En stond ik daarboven? Helemaal niet. Door Fanny kritisch op die neiging gecon­fronteerd moest ik bekennen, dat ik wel in dàt aas gehapt had. Drie dagen seks met drie verschillende vrouwen. “Het is waar, ik ben gewoon een hoerenloper,” zei ik met een onzeker gevoel. Er viel even een stilte. Ik hoorde haar een paar keer diep ademhalen. Ik kon haar gezicht niet goed zien in het donker. Zou ze iets vernederends gaan zeggen? Tot mijn grote opluchting grinnikte ze. “Right. And I am a whore. Who cares? Let’s fuck in the rain, here and now.”

In de slaapzaal, een uur of twee later, schoven we zo stil mogelijk twee van de enkele bedden tegen elkaar aan. Middenin de nacht voelde ik nog een keer haar hand naar mijn pik tas­ten. Ik klom in haar bed en we deden het nog eens, deze keer zonder condoom. Achterlijk, maar zo geil was ik in geen jaren geweest. Om tien voor half zeven werden we gewekt voor de Ochtendmeditatie. Iedereen zwaar ademhalen, dan tien minuten jezelf naar een catharsische climax schreeuwen, brul­len en op kussens beuken, dan tien minuten met je armen boven je hoofd op en neer springen. Twintig mannen en vrouwen tussen de vijfender­tig en vijfenvijftig, die vijfhonderd keer ‘Hoe, hoe hoe’ roepen om zeven uur ’s morgens. Dan tien minuten stilstaan met je armen nog steeds omhoog. Wat een extase als iemand dan mooie Indiase muziek aanzet en je alles weg mag dansen. Dat heette ‘Dynamic Meditation’ daar. Er was een fruitontbijt en brandnetel- of citroengrasthee. We werden naar buiten gestuurd, de natte natuur in. Alle deelnemers kregen een bordje opgespeld met ‘In Silence’ erop. Dat wisten we nog niet, maar er mocht tot de lunch niet meer gepraat worden. Wel geneukt.

De middagsessie op zaterdagmiddag ging van dik hout zaagt men planken. Rondjes ervaringen vertellen, angsten en frustraties opbiechten. Vier deelnemers hadden geen partner gevonden. Ze waren boos op het sekscircus, op de organisatie, op de trainers en een uur later ook op zichzelf. “Tonight is a second chance,” zei de be­baarde trainer. Marylou zat bezitterig naast hem en hing aan zijn natte lippen. De andere groepsleidster had ook wallen onder haar ogen. Ik was razend benieuwd of zij ook een drukke nacht gehad had. Of had ze een relatie met de reus die zo mooi over Tantra kon praten? Ik kwam het niet te weten. Had genoeg problemen van mezelf. Hoe kon ik ooit met iemand anders iets beginnen na Fanny? Maar de leiding was onverbiddellijk: “Do not stick to your old sticky habits! Provoke yourself. Play the game!” Moest ik echt meespelen? Waren er geen uitzonderingen te maken? Fanny zou vast ook alleen maar met mij willen. Dacht ik…

Dat was de volgende les. Fanny wilde ’s avonds met Herman. Ik ging mijn hele martelaarschap uitleven in de nachtelijke regen. Vloekend tegen de paarden, ik huilde, was boos op mijn moe­der, op mijn twee ex-en, op al die smerige vrouwen die sensa­tie hoger zetten dan echte liefde. Om een uur of tien ging ik kijken of er nog wat kruidenthee en koek te ritselen was in de keuken. Ik bofte. Hilde stond met onvaste hand in te schenken. “There’s enough,” zei ze met een omfloerste stem tegen me. “Enough for everybody. Do you have a body?”

Hoe het stond met mijn lichaam?! Ik kon mijn oren niet geloven? Kreeg ik een aanbod? Yes. Ik kreeg een aanbod! Ze kwam net uit een bed van iemand anders en ze wou gewoon nòg meer. “Kiss me down there,” hijgde ze en dat deed ik. ‘Dit is het land waar ze in de jaren ’70 al die porno­film­pjes maakten’, dacht ik nog, terwijl haar sappen langs mijn oren gutsten. ‘Gaan we het ook nog echt doen?’ Jawel hoor. In de keuken. Van achterlangs, terwijl ze voorovergebogen over de tafel hing. En toen Miss Maggie langs kwam voor thee en koek, keek ik haar hitsig in ’t gezicht en ik vond haar nog mooi ook. Maggie streelde me vrolijk even over de billen. “Is it permitted?” vroeg ze aan Hilda en die gromde dat ze me alleen niet klaar mocht maken. Die waarschuwing was net op tijd. Oef. Ik stelde mijn orgasme voor de tweede keer nog even uit. Dacht aan de Tantrische oefeningen die we eerder die dag uitgetekend hadden gekregen. Ik kneep mijn oogspieren vijfen­twintig keer samen, bewoog mijn tong rond in mijn mond zodat ik meridiaancri­cuits kort kon sluiten. Ik legde mijn linker­hand om mijn snikkel heen en masseerde met mijn rech­terhand mijn borstbeen en hartstreek. “Zo zal er energie van je sekscentrum naar mijn hart gaan”, had onze trainer be­weerd. En hoe gek en theoretisch dat ook klonk, ik voelde me vol liefde voor Hilda. Of was het vanwege haar zachtmoedige tolerantie, waarmee ze reageerde op de vrolijke interventie van Maggie? Ik voelde me vrijgemaakt, vrijgelaten.

Na een uur of zo kropen we in de grote zaal bij de loeiende open haard. Er zaten meer stellen. Even sneed er een pijn door mijn hart toen ik Fanny zag met ene Hans, de andere Nederlander uit ons gezelschap. Maar Hans hield met een brede grijns zijn glas thee omhoog en toaste me toe: “Op de kutzwagerij, jongen!” Ja, zo heette dat vroeger. Kutzwagers. Mannen die het met de vrouwen van hun broers deden. Hij was onweerstaanbaar in zijn oprechte vrolijkheid. Fanny lachte ook. “He is as good as you,” giechelde ze en ik kon er geen enkele lelijkheid van toon in ontdekken. Toch voelde ik het spook van bezitsdrang rondwaren in mijn geest. Zinnen als “ik had haar eerst” wisselden af met “aan het eind van dit weekend zal ze mij weer willen zien en jou niet…” Ik schaamde me voor mijn eigen schaduwkanten maar kon ze niet ontkennen. Wilde ook opstaan en iets romantisch tegen haar zeggen. “I love you,” of zoiets clichématigs. Bah. Een warme hand gleed over mijn rug. O shit. Ik schaamde me nog erger toen ik naar Hilda’s lieve gezicht keek. Ze was helemaal perzik, drie, vier keer klaargekomen, warm, rozig en vol lief­de. Zo totaal relaxed en ik was haar gewoon vergeten. Mijn kop bloosde. Mijn mond zoende haar zachte gezicht. En dan met volle aandacht die grote, brede mond. Ik verdronk in haar.

“Come to my room,” mompelde ze. Zij had dus een tweepersoons­kamer gescoord! Ik kon mijn geluk niet op. Wat een moordwijf! Het tweepersoonsbed was stevig en recht, de douche was fanta­stisch. Hilda viel in slaap met mijn pik rustig en halfslap in haar mond. Welk een weelde. Tenminste, totdat om halfzeven het meditatieschema weer nageleefd moest worden.

Moe zat de groep aan het ontbijt. De ochtendsessie bracht weer een aantal mensen door hun weerstanden heen. Uitgeput en suf ge­neukt spraken ze eindelijk eerlijk over hun machtstructuren, de stiekeme patronen, hun angst voor nieuwe oplossingen die meer recht doen aan je gevoel. Een kleine minderheid, vooral de mannen, bleef vasthouden aan conservatieve overtuigingen. “Ja, ik ga hier natuurlijk wel uit mijn bol,” zei makelaar George, “but this is fairyland. This is Disney, this is holi­dayfun. Back home I am a different man.”

“Ja, ja,” sneerde één van zijn wipjes teleurgesteld, “thuis ga je weer lekker de keurige yup uithangen, opgefokt op zoek naar een fris naïef iemand die vulbaar gat voor jouw kinderwens wil zijn.” De meeste vrouwelijke groepsleden knikten herkennend. De therapeute zag het toch anders: “Je zult eerst wat van je verloren jeugd moeten inhalen,” zei ze. “Hou op met aan je vader te bewijzen dat jij meer kan verdienen dan hij. Denk je dat hij dan eindelijk echt van je gaat houden als hij dat achtendertig jaar niet gedaan heeft?”

George zat te rillen, hoewel het niet koud was. ’s Middags zou ik zien hoe hij als een jongetje van twaalf lag te huilen in haar armen. Was ze therapeutisch verantwoord compenserende moeder aan het spelen? Het kon mij niet meer schelen. Ik heb het in de slaapzaal later ook nog met dikke Maggie gedaan. Wat een schat. Toen ik eenmaal niet meer bang voor haar was. Ze kon waanzinnig lachen en ongeremd van mijn trotse neukstotenseries genieten. ’s Middags leerden we er weer wat Tantra-kunstjes bij en ik bracht ze nog graag voor het einde van onze workshop in de praktijk. Inademen. Adem vast­houden, acht korte stootjes en dan uitademen en een hele diepe. En daar blijven. Met aandrang tegen het diepst van haar vagina aan duwen, een volle in- en uitademing. En dan nog eens diezelfde serie. Maggie prees me, zoende me, speelde met me en het was allemaal heerlijk. Klaarkomen kon ik niet meer, dat was iets teveel van het goede, merkte ik. Dat hoefde ook niet. Maggie was meer dan tevreden. Maar zei ze: “Don’t say goodbye to me at tonights leaving. This is my goodbye to you here and now.” Ze stak een vinger in haar natte poes en tekende een kruisje op mijn voorhoofd. “This will protect you against all women that claim you,” fluisterde ze. Een vreemde zin juist uit haar mond maar ik zou nog vaak aan haar magische macht terugdenken.

We kregen nog een lichte, vegetarische maaltijd voordat de luchthavenbus op de oprijlaan verscheen. De Engelsen gingen naar huis. Er werd ergens ruzie gemaakt, andere mensen stonden te huilen. Ik merkte mijn eigen tranen op, achter mijn ogen. Hoe was het mogelijk dat je mensen zo nabij komt in drie dagen. Ik wisselde adressen uit. Maggie zat al in de bus en knip­oogde één keer veelbetekenend naar me. Fanny stond verliefderig met Hans te praten. Ik durfde er niet tussen te komen, maar het trok enorm. Toen hoorde ik haar zeggen: “My last kiss is for the one I love.” Ik kon mijn oren niet geloven! Ze draaide zich een halve slag om. Naar mij…! Ik kon niets meer tegenhouden. De tranen barstten los en ik stond daar als een jongen van zestien die zijn kalverliefde ziet vertrekken. Fanny hield me stijf vast. “I knew it, I knew it,” zei ze steeds. Ze huilde ook. Sentimente­le hoerenloper met romantische hoer? Zulke gedachten vlogen door mijn kop. Wanhopige pogingen om mijn gevoel onder contro­le te krijgen met vertrouwd en gemakkelijk cynisme. Gelukkig wist ik het zelf. We keken elkaar aan. “I phone you tomor­row,” beloofde ze. En hoe afschuwelijk cliché het ook klonk, ik zei het toch: “I love you, Fanny. AnnyFranny.”

Ik zwaaide naar de bus. Hilda kwam naast me staan. “The two of you can be very happy together,” zei ze. Net of mijn moeder me toestemming gaf. Ik voelde me heel gelukkig. Het was de tijd van de onbegrensde mogelijkheden, van onderzoek naar jezelf, van behoefte hebben aan je ware gezicht in de spiegel. Twintig jaar geleden, toen alles anders was en nieuw.