Column in ParaVisie van september 2019
door Peter den Haring

Mijn cliënt had een vreselijke vakantie: “Zo raar, zo ongemakkelijk. Ik wist niet meer wat ik kopen moest.  Stom eiland. En er was maar één enkel goed restaurant.”
“En daar had je al heel vaak gegeten?” vroeg ik. Ik had het al zo’n beetje begrepen, want Walter is flink rijk. Als hij zich verveelt, wil hij naar verre landen en hippe steden, maar na twee, drie dagen vind hij er niks meer aan. Dat heb je als je al veel gezien hebt. En dan? “Ja, dan ga ik een beetje shoppen.” Hij had dus dure hebbedingetjes gekocht voor zijn netwerk thuis. Zijn vakantiebudget van duizend euro aan opgenomen vreemde valuta moest op!
In zo’n onbestemde staat van verwarring wil Walter eigenlijk naar huis om te werken. Tenminste, dat is voor hem op zijn telefoon kijken en beleggen, maar dat vind hij thuis leuker dan op vakantie want daar en toen klaagde zijn nieuwe vriendin alsmaar.
Aline meldde dat hij zo onbereikbaar was, telefoonverslaafd. Dat ze meer contact wilde. Dat ze merkte dat hij lag te denken als ze vreeën. Dat ze zich ergerde als hij onbeschoft deed tegen obers. Of hij dat kon uitleggen!?
Hij had het geprobeerd. Eten in een pittoresk, idyllisch visrestaurant aan de haven vindt Walter al gauw goor. Thuis eet hij voornamelijk in restaurants waar het neerleggen van bestek, bord en servet al minstens € 150 kost. “Maar dan heb je ook ETEN!” had Walter verontwaardigd geroepen, toen Aline bleef benadrukken dat het haar ging om de gezelligheid. “Couleur Locale, ze bedoelt vieze plastic tafeltjes, kleefglaswerk van de zeewalm en smerige patat,” grauwde hij.

Ai, dat gedrag typeert een moeilijk geaspecteerde Jupiter in Stier, altijd maar gericht op veiligheid, zekerheid, bestendigheid, controle, hakken in het zand als een ander een experimentje wil. Maar zo was de ruzie wel goed op gang gekomen. Aline had ineens genoeg van een Walter die onbereikbaar bleef, chagrijnig en geheel opging in zijn troosteloze telefoonpatroon. Ze had gewoon een ander hotel gezocht en hem niet verteld welk. Na zijn 5^e WhatsApp gaf ze hem niet eens meer antwoord. Zij is zelf redelijk welgesteld en moeiteloos in staat om andere opties te financieren.

Walter kwam nu voor een consult bij mij omdat Aline mij had aanbevolen als een soort ultimatum: “Je gaat daar praten, anders hoef ik nooit meer met jou te praten.”
Ik hoorde hem uit over de verwijdering. “Dat wijf trekt gewoon een spoor van geestelijke vernieling achter zich aan,” mopperde Walter. Hij is al twee keer gescheiden en Aline was een recente match van een prijzig bemiddelingsbureau. Er was echter een gezamenlijke, langere vakantie voor nodig om haar zicht te geven op Walter’s verdedigingslinies.
“Waar leef je eigenlijk voor? Wat geef jij voor zin aan je leven?” vroeg ik dus. De lange, sportieve man in de zeer verzorgde kleding ging ineens op zijn (erg dure) horloge kijken.
“Wil je eigenlijk weg?” interpreteerde ik die blik. Even keek hij geërgerd op: “Nou ja, hier hadden mijn vrienden me al voor gewaarschuwd. Zij noemen jouw soort mensen kwakzalvers, zwevers. Die je God willen aanpraten.”
Ik grijnsde breed: “Maar wat wil je hier uitvinden?” Walter aarzelde.
Ik moest denken aan een Belgisch universitair onderzoek naar geluksbeleving in relatie tot inkomen. Vanaf een netto maandinkomen van 4.000 euro (8.000 euro voor een stel) wordt de gemiddelde Belg niet gelukkiger meer. Word je automatisch ongelukkig als je heel veel meer verdient? Nee, dat hangt af van de lol in werk, in seks en in de mate waarin de mens vindt dat hij/zij zinvol bezig is. Dus probeerde ik een sleutelvraag: “Ben je eigenlijk verliefd op Aline?”
Hoppa, ineens schoten zijn ogen vol tranen. “Flikker op! Dat wil ik niet, dat kan ik niet, ik ga me niet aan al dat gevoel overgeven! Nooit!”
Daar zat de kern.  Aline was voor hem de visuele en seksuele top, maar door haar onafhankelijkheid juist onveilig. Van haar ‘alternatieve’ kijk op de wereld werd hij steeds onzekerder. En zo stuurde hij onbewust aan op een scheiding.

Liep het toch goed af? Nee. Walter is een Flinke Man gebleven, rijk geworden van conservatieve, veilige beslissingen. Hij geeft voortaan weer liever geld uit aan prostituees. En Aline probeert het misschien nog eens via dat Datingbureau. Het zal haar nog niet meevallen.