Deprecated: Assigning the return value of new by reference is deprecated in /home2/tijdgenl/public_html/wp-content/themes/dailypress/option-tree/ot-loader.php on line 369

Deprecated: Functie add_custom_background is sinds versie 3.4.0 verouderd! Gebruik in plaats daarvan add_theme_support( 'custom-background', $args ). in /home2/tijdgenl/public_html/wp-includes/functions.php on line 5414

Notice: Functie register_sidebar werd verkeerd aangeroepen. Geen id ingesteld voor de argumenten array voor de "Primary Widgets" zijbalk. "sidebar-1" als standaard ingesteld. De id naar "sidebar-1" handmatig instellen om dit bericht te verbergen en de bestaande inhoud van de zijbalk te behouden. Lees Foutopsporing in WordPress voor meer informatie. (Dit bericht is toegevoegd in versie 4.2.0.) in /home2/tijdgenl/public_html/wp-includes/functions.php on line 5866

Notice: Functie register_sidebar werd verkeerd aangeroepen. Geen id ingesteld voor de argumenten array voor de "Secondary Widgets" zijbalk. "sidebar-2" als standaard ingesteld. De id naar "sidebar-2" handmatig instellen om dit bericht te verbergen en de bestaande inhoud van de zijbalk te behouden. Lees Foutopsporing in WordPress voor meer informatie. (Dit bericht is toegevoegd in versie 4.2.0.) in /home2/tijdgenl/public_html/wp-includes/functions.php on line 5866
BUCEGI MOUNTAIN - Tijdgeest Magazine Tijdgeest Magazine
Loading...
You are here:  Home  >  Andere verhalen  >  Current Article

BUCEGI MOUNTAIN

By   /   februari 28, 2023  /   No Comments

Elk jaar organiseert Hebban een schrijfwedstrijd voor het fantastische, ongewone genre, de Harland Awards 2022. Dit jaar is de prijs gewonnen door Jorrit de Klerk met het verhaal Het meisje van de duizend onderdelen. Er waren 145 inzenders. Op plaats 21 eindigde mijn verhaal Bucegi Mountain, over een Roemeens onderaardse ruimtestation, waar iemand zicht wil hebben over het aantal buitenaardse shapeshifters op aarde. Wie het uitgebreide, bijna waargebeurde hele verhaal wil kennen, moet via www.boekwinkeltjes.nl mijn vorige boek GERARD ZOEKT HET HOGEROP tweedehands bestellen. HIER het korte verhaal:

BUCEGI-MOUNTAIN

Roemenië was op andere plekken heel modern en keurig geasfalteerd maar daar niet. Ergens was hij een bewegwijzering gepasseerd. Munţii Bucegi 5 kilometer. De weg klom behoorlijk maar de gehuurde Dacia Logan had er geen moeite mee. De natuur was imposant genoeg met torenhoge bomen en nog hogere scherpgerande bergketens. Aan de linkerkant van de weg zag hij een waterval zeker veertig meter omlaag storten. Vincent realiseerde zich plots dat hij een ongelofelijke dorst had. Tien jaar een klotebaan in de ICT en toen zes uur volvette stress op Schiphol , tien hij eindelijk besloten had om ook eens een behoorlijke vakantie te nemen.
Hij parkeerde de Dacia en haalde zijn waterfilter uit zijn koffer. Stukje klimmen naar die waterval. Na vijf minuten kon hij de weg en de stationcar al niet meer zien.  De herrie was enorm, overal hing waterdamp.
Onder zijn voeten werd de grond steeds drassiger. Het leek alsof het water in de bodem verdween. Eindelijk, een poeltje waar hij zijn fles kon vullen.  Het leek wel alsof de stenen hier allemaal los lagen, bewogen.
BEWEGENDE STENEN!? Dat besef ragde er in als een vrachtwagen tegen een winkelpui.

‘Godverdegodver!’
Hij gilde het uit toen de grond onder zijn voeten begon te schuiven. Er was geen houden meer aan. Hij gleed onderuit, maar alles gleed. Schreeuwend gleed hij mee, terwijl onder hem meters grond verzakten. Hij vergat te ademen. Toen hij plotseling een eind recht naar beneden viel, werd hij zelfs zo bang dat hij flauw viel. Zijn laatste besef was nog van donker en nat. Zijn lichaam was in een gat gevallen maar zijn geest zweefde ergens anders.

De onderaardse ruimte waar Vincent weer tot bewustzijn kwam, was schemerachtig. Er was niets of niemand. Hij moest behoorlijk hard gevallen zijn. Nog meegevallen, want overal lag grond en stenen. Net voor de paniek hem helemaal overweldigde, herinnerde hij zich de internationale mogelijkheden van een telefoon. Bestond er zo iets als 112 in Roemenië? O God, achterlijke lul! De telefoon zat natuurlijk nog in de autoruithouder met Google Maps er op! Na veel diep ademhalen kwam hij weer iets tot zichzelf. Ontzet maar tegelijkertijd iets opgelucht stelde hij vast dat de wanden links en rechts van hem recht waren. Recht? Uitgehakt? Iets van mensen?! Met zijn linkerhand tastend naar de muur ging hij zitten, maar bijna direct stond hij weer op.

Was de grond warm? Of de muur? Nieuwsgierig zonk hij op handen en knieën. Duidelijk warm. De wand links was bepaald nog warmer! Hij sloeg er een paar keer hard op. Hol? Was er iets achter? De autosleutels proberen, beter.  Het was in meerdere opzichten de goede optie, want ineens klonk er gekraak uit de muur. En een luidsprekerstem: ‘Identify again, please!’

Vincent schrok zo dat zijn benen slap onder hem wegzonken en hij in elkaar zakte. Meteen stond hij op. Gered! De spanning was zo groot dat hij even niet kon praten. Slikkend en diep ademhalend, probeerde hij het nog een keer: ‘This is Vincent Hooijer from Holland!’

In de muur opende iemand een luik. De gestalte stond in het licht en even dacht Vincent dat het een kind was. Ineens herkende hij het grote hoofd en de schuinstaande ogen. O nee! God. Een buitenaardse! Hij deed zijn ogen dicht en zijn lichaam werd slap van de angst.
‘Mens!’ riep een knarsende stem in het Engels.
Vincents stem piepte van de zenuwen: ‘Ik ben op vakantie in Roemenië, sir.’
Godallemachtig! Zweet gutste in straaltjes onder zijn oksels weg naar beneden. Zeg je meneer tegen een buitenaardse? De kraakstem wilde meer weten: ‘Ben je gewond? Heb je ziekten? Ben je gezond?’
‘Ik ben okay, meneer.’
‘Loop naar binnen,’ was het antwoord. Toen ging er licht aan. Vincent snakte naar adem, zweette over zijn hele lijf. Doodsangst en verbijstering. Het interieur van de nieuwe ruimte, meer een soort paleisachtige hal, was minstens hallucinerend. In het midden stond een enorme kubus die fluorescerend licht afgaf.

‘Good. You are finally send. Now work. There!’ wees het poortwezen. Een kleine neus, een dunne, smalle mond. De kleine man liep gedecideerd naar de kubus en maakte een serie gebaren in het midden van het voorste vlak. Langzaam rolde er een dunne pijp uit het midden naar buiten. Werken? Wat nu!? Een klus? Vincent maakte onbestemde gebaren, hoe en wat en waar? Waarom?
“How many and where? Check the numbers for me,’ wees zijn onwaarschijnlijke gastheer. ‘Jij bent een ICT-genie, ik zie door je heen. Ongeremde creatieve scheppingskracht, dat is wat jij hebt en wij niet. Now work!’
Vincent keek onbewust aandachtig naar de hand die naar de kubus woof. Vier vingers? O nee. Een duim en drie vingers! Ah, dat bleek de vraagstelling. Langzaam begon hij de opdracht te begrijpen. Hoeveel van zijn soort buitenaardsen zijn er nu op aarde?

Hij liet winden van de zenuwen en hij bleef bang, maar ging toch maar aan het werk. Een supercomputer dat wel. Er bleek aan de pijp een lenzensysteem gekoppeld te zijn. Althans. Zoiets maar dan weer anders. Roterende beelden, langflitsende programmeertalen, in elkaar schuivende beelden. Alsof hij weer aan het werk was in Den Haag.  Dat was een echte klotebaan, maar dit was eigenlijk een waanzinnige uitdaging. Eerst dacht hij gek te worden, maar toen hij voldoende focuste gingen de gegevens stil liggen,. Dat was stap 1. Stap 2 was toen hij merkte, dat onorthodoxe verbindingen qua rust het meeste rendement opleverden. Stap 3 was dat hij waarnam dat zijn geest creatieve oplossingen afgaf aan het systeem. Stap 4 was dat hij probeerde om de getallen negenenveertig tot een paar duizend te ordenen. Buitenaardsen op aarde? Dat thema? Verderop was alles vergeten en vergetelheid.

Heel veel later werd hij even uit zijn versufte waanzin wakker toen zijn opdrachtgever hem vroeg of er een eindtelling was. Het getal had ergens en nergens mee te maken want 250.001 was teveel om te begrijpen.
‘Ik kan en zal ze nu allemaal berichten,’ zei de kleine man. ‘Sommigen zijn mens geworden, de meesten. Een paar leven onder de grond. Een enkeling vliegt onstoffelijk rond. Dat is een grote troost. Dankjewel, mens.’
Iets was ergens geholpen. In Vincents bestaansnood hoestte zijn geest een prangende kwestie op: ‘Brengt u me terug?’

Heel kort daarna werd hij wakker in de Dacia, ergens bij een benzinestation. Er bonkte een raar gevoel in zijn hoofd. Een afslag gemis? Toch maar even naar de juiste weg vragen. Hij was echt benieuwd naar het vakantiehuisje waar de Booking.com recensies zo lovend over waren geweest.

 

Peter den Haring

    Print       Email

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


Deprecated: Functie WP_Query werd aangeroepen met een argument dat sinds versie 3.1.0 verouderd is! caller_get_posts is verouderd. Gebruik in plaats daarvan ignore_sticky_posts. in /home2/tijdgenl/public_html/wp-includes/functions.php on line 5698

You might also like...

NIET BLIJ MET DAT BROERTJE!

Read More →