Sofie heeft in een vorig leven een afgrijselijke dood meegemaakt, maar herbeleving in een regressie bevrijdde haar van intense hoofdpijnen.

Sofie kwam bij me omdat ze greep wilde krijgen op aanvallen van een woeste eenzaamheid, die haar zonder waarschuwing konden overvallen. In haar werkomgeving moest ze alle zeilen bij zetten om te vermijden dat collega’s het zouden merken. Thuis kon ze dan uren huilen. Als ze echter ergens anders was, leidde de onderdrukking van haar wanhoop steevast tot een ernstige migraine. “Ik heb geen idee waar het vandaan komt,” zei ze, “wat het wakker maakt, wat het triggert. Ik heb een gelukkige jeugd gehad. Mijn ouders hebben hun beperkingen, maar ze houden echt van mij.”

Onderzoek van eventuele karmische problematiek in haar geboortehoroscoop leverde al vermoedens op: drie planeten in het achtste huis, dat aanwijzingen geeft voor zaken rond macht en onmacht, seks, geld en dood. Dat is altijd een complexe combinatie voor astrologen. Sofie kon er niettemin veel van thuis brengen toen ze haar leven beschreef: heftige gevoelens, een sterke seksuele drang, veel moeite om maatschappelijk en financieel carrière te maken. Haar Zon in Steenbok in het zevende huis van relateren, huwelijk en verbintenissen staat in een moeizaam aspect met de planeet Saturnus, de heerser van beperking, ernst en verantwoordelijkheidsgevoel. Ik las haar de beschrijvingen voor uit mijn favoriete astrologieboek. Daar stonden veel trefwoorden die pijnlijk voor haar waren maar toch troostten: dingen alleen doen, niet kunnen vertrouwen op partners, narigheid overstijgen op eigen kracht.

VOORBESTEMMING

Dat zulke processen klaar staan bij je geboorte is voor de meeste mensen een schok. Toch ontstaat er tegelijk meer ruimte voor acceptatie: kennelijk ben je precies aan het onderzoeken waarvoor je hier op aarde bent gekomen. Misschien niet leuk maar wèl waar… Naarmate Sofie meer herkende, werd haar ‘noodlot’ makkelijk te dragen. Het werd haar duidelijk dat onafhankelijkheid de poort naar wezenlijke vrijheid zou openen, zonder dat ze zou hoeven afzien van het gebruik van haar vermogen om intens te genieten van seks en liefde. Qua carrière besefte ze tijdens ons tweede gesprek direct dat het eigen baas zijn, ZZP-er worden, haar veel meer voldoening zou schenken dan het ploeteren in een dienstbetrekking. Samen stippelden we slimme marketingstrategieën uit voor haar meest lucratieve kwaliteiten. Tot zover waren deze coaching consulten geheel wat ze verwacht en gehoopt had: duidelijkheid voor de koers van de komende jaren.

Toch bleef de migraine haar in de maanden daarna hinderen. Wat was er nu nog meer aan de hand? Ze had toch een helder besluit genomen? De goed erkende gevoelens van eenzaamheid waren snel te kanaliseren geweest in constructieve gedragingen en het opzetten van een eigen bedrijf vorderde uitstekend. Haar stress was behoorlijk verminderd maar niet helemaal weg. Was de migraine dan gewoon een stressuiting?

VERSTOPTE HERINNNERINGEN

We planden een derde consult. Intuïtief vroeg ik of ze wilde meewerken aan een regressie. In zo’n geval breng ik een cliënt in een lichte trance, die toegang geeft tot diepere lagen in ons onderbewuste. Vaak komen er dan verstopte jeugdherinneringen naar boven, maar niet zelden openbaren zich ook beelden uit vorige levens. Ik liet haar in trance een trap aflopen en de omgeving beschrijven, de wand, de treden, de leuning. Met elke gevisualiseerde trede kun je in een diepere staat van ontspanning geraken. Beneden aan de trap wacht dan een grote ruimte met drie deuren aan de overkant. “Achter één van die deuren ligt informatie over jouw hoofdpijnen,” beloofde ik Sofie. Ze koos de rechter deur. Niets?! Even leek het of al onze inspanning tevergeefs was geweest. “Alles is donker,” piepte Sofie. “Is het nacht?” vroeg ik naïef. Sofie begon te hijgen van angst: “Nee, nee, het is geen nacht. Ik ben opgesloten!” Toen ze het zei, klonk haar stem vreemd verwrongen.

“Wat maakt dat je stem zo benauwd is?” wilde ik weten. Sofie’s lichaam in mijn diepe leunstoel verkrampte helemaal. Plotseling stond haar hoofd bijna haaks op haar schouder. “Ik pas er niet in,” schorde ze. Waarin? Hoe zo niet passen? De stem van de vrouw werd spontaan een octaaf hoger toen ze piepend besefte dat ze in een kist lag. Een veel te kleine kist. Een doodskist! En begraven op een kerkhof. Ze was tijdens een pestepidemie in schijndood geraakt en net als veel andere mensen in het dorp snel begraven in de enige kist die nog voorradig was, die van een kind. Er in gepropt met opgetrokken benen en haar hoofd in een schuine hoek tegen de achterwand. Na enkele minuten van absolute ontzetting en paniek bracht ik haar verder terug in de tijd, naar het moment van haar uiteindelijke dood, naar het moment dat ze stikkend uit het gekwelde lichaam kon ontsnappen. De dood die altijd vrij maakt. Dat inzicht maakte haar in haar huidige leven ook vrij. De pijn uit haar beknelde hoofd, de levenslange migraine, vloeide weg en kwam nooit meer terug. Sofie heeft zichzelf een nieuw leven gegeven.

Dit artikel is gepubliceerd in januari 2016 in het tijdschrift Paravisie.

PdH