Presteren vindt bijna iedereen leuk. Prestatiedwang ligt al moeilijk. Iets bewijzen aan je overleden vader is noodlottig.

Jan moet presteren van zichzelf, hij moet alles uit zichzelf halen, hij is er van overtuigd dat hij niet moet blijven hangen in al zijn oude gewoonten, in al die patronen die niet werken. Er is één Maar.
“Ik ben een inefficiënt type,” bekent hij. Jans To Do-lijstje is lang: een ontmoedigend overzicht van die talloze dingen die nog gedaan moeten worden. Helaas, er komen regelmatig meer dingen bij dan er af gaan. Jan maakt het meeste van wat hij enthousiast begint niet af, omdat er nog ZO VEEL moet! Tja, en dan wordt hij driftig. Door zulke uitbarstingen komt er weer meer op de lijst, want alles moet weer goed gemaakt worden. Stress!

“Mijn hele leven stagneert,” schreeuwt hij een keer tegen mij door de telefoon. “Ik ben een zelfrijdende auto die overal tegenaan botst!”
Jan is een mooie man van 42, maar al zijn hele leven workoholic, een werkverslaafde. Voor vriendinnen heeft hij geen tijd, hooguit mag hij eens in de 14 dagen van zichzelf naar een prostitué.
“Als ik dat niet doe, krijg ik koppijn en ik kan niet door blijven gaan met de aspirines.”

DOODVERMOEIEND

Jan legt de lat altijd al te hoog. Met een nieuwsgierige Zon in het mentale teken Tweeling en met twee planeten in het actieve, dynamische maar ook ongeduldige teken Ram zijn er tegelijkertijd heel veel boeiende dingen in het leven. Doodvermoeiend.
“Okay,” zegt hij als hij ietsje kalmeert aan de telefoon, “ik snap het. Ik moet het rustiger aan doen. Wel ja.”
Dus gaat hij een mindfulness training volgen. Maar de dame van de training heeft direct een oogje op die sportieve, lange Jan.
“Jan kan er wat van!” juicht ze blij nadat haar datingvoorstel door Jan is gehonoreerd.  Van de Mindfulness komt niks en Jan heeft er weer een klusje bij: relateren.
Tijd voor de klap op de vuurpijl, zijn nieuwe vriendin heeft een dringende kinderwens. Lia is namelijk 39 en Jan is haar laatste strohalm. Jan slaapt niet meer, hij piekert nu de hele nacht door. Zijn werkgever, die altijd tevreden was over Jan’s tomeloze inzet, gaat ineens klagen. Jan heeft iets belangrijks over het hoofd gezien. Oei!
Tot nu toe heeft Jan slechts korte Skype-consulten bij mij gedaan, maar dan is de maat vol. Eindelijk wil hij een echte sessie, want hij kan het aanstormende noodlot niet meer controleren. Ik heb hem voor een burn out gewaarschuwd en zover wil hij het toch niet laten komen. Dus? Toch maar een regressie?

REGRESSIE

“Ik zie de belangrijke dingen over het hoofd,” zegt hij met goed zelfinzicht voordat we aan de hypnose beginnen. In trance beleeft Jan weer dat hij als vierjarige met pappa  mee mag naar het voetballen. Want dat is pappa’s leven: sporten. En vooral winnen! Dat is het toverwoord. Als Jan ergens mee wint, of dat nu met dammen of schaatsen is, dan stromen de complimenten uit pappa’s mond: “MIJN jongen, mijn winnaartje!”
Alsof Jantje van pappa is, een verlengstuk van pappa. Jammer, dat pappa intens teleurgesteld is als iets Jantje niet lukt. Dat hakt er flink in bij het jongentje.
In zijn pubertijd slaat Pappa soms als Jan er met de pet naar gegooid heeft. Jan is inmiddels aardig boven zijn vader uitgegroeid maar van enig verzet is nooit sprake. Pappa blijft zijn held, zijn grote voorbeeld en pappa heeft eigenlijk altijd gelijk.

En ineens komt er een onverwachte draai aan het verhaal. Jans vader blijkt te zijn overleden aan een hartaanval, toen Jan 30 was. Op het sterfbed heeft Jan een dodelijke belofte gedaan: “Pap, ik ga winnen!”
Jan heeft daarna met een woeste mentale kracht op de buitenwereld gereageerd, maar hij is totaal vergeten om te rouwen over het verlies van zijn vader. Nog erger, hij is ook vergeten dat hij zèlf ook een eigen opdracht in het leven had. Ik moedig Jan aan om te huilen, te schreeuwen en vooral: om voor zichzelf op te komen, afstand te nemen van die loeizware belofte. Het wordt een heel lange sessie maar dan weet Jan het weer helemaal: “Ik wil gelukkig worden.”
Sterker nog: “Met Lia! En ik wil vader worden!”
Jan heeft weer het belangrijkste in zijn leven voor ogen. Lia boft.

PdH

(gepubliceerd als column in het tijdschrift Paravisie, juli 2016)