Op zondag 21 juni woonde ik in Doorn het Partijcongres van de Partij voor de Dieren bij tussen 600 enthousiaste geestverwanten, de harde kern van de 335.000 stemmers die de Partij vijf zetels in de Tweede Kamer hebben opgeleverd. Velen hadden al jaren NIET gestemd, moe van het uitzichtloze economische cijferfetisjisme, moe van het egocentrische Meer-Is-Beter model. Alles ging deze zondag over trouw blijven aan je idealen.

Wat is Nederland opgeknapt van eindelijk een heldere, nonconformistische luis in de pels, een club die geen vlieg kwaad doet, die het belang van de zwakste wil beschermen tegen het recht van de sterkste, die ecologie centraal wil stellen en die de gevestigde geldorde durft uit te dagen. Een enkele rabiate autohater was er ook en een lieve mevrouw die dacht dat alles beter ging worden als we gewoon allemaal gingen fietsen. De meesten lieten voelen dat ze blij waren dat ze eindelijk eens hadden kunnen stemmen met hun hart, zonder je druk te maken over strategie.

Marianne Thieme pleitte voor een groen kabinet dat steun krijgt van VVD, Groen Links, PvdA, CU, PvdD en mogelijk de SP. Dat wordt nog een hele toer. Ik moest terug denken aan een eerdere (ontmoedigende) bijeenkomst, ter gelegenheid van 1 mei, De Dag Van Den Arbeid, in een heftig gezelschap van (ex)communisten, anarchisten, radicale socialisten, Occupy-sympatisanten, SP-stemmers en enkele goedwillende idealistische intellectuelen. Verbetering van de Wereld was het thema. Het viel mij op dat het voornamelijk ging om materialistische veranderingen, gelijkberechtiging, soevereine familieleden, het Zeerecht en het aanpakken van het wijdverbreide onrecht. Ook het basisinkomen was een onderwerp, de Groningse gaswinning kwam aan de orde, de verlaging van de AOW-leeftijd voor fysiek hardwerkende Nederlanders en het terugsturen van ongewenste gelukzoekers met een immigratieachtergrond. Wilders en Rutte moesten harder worden aangepakt en ook het ontbreken van voldoende handen in de zorg. Er vielen harde woorden, het was lastig om gezamenlijke prioriteiten te bepalen. Angst voor verlies, angst voor het winstdenken van de elite en angst voor een steeds erger repressieve overheid bepaalden grotendeels de discussie. De gedachte dat de mens een geestelijk wezen is dat op aarde komt om van alles te leren, ook van onmacht en onrecht (luister naar Ramses Shaffy), werd met hoongelach ontvangen. Dat er culturele karmische afrekeningen zouden kunnen bestaan, die zin was niet meer verstaanbaar in het tumult. Of ik dacht dat mijn lidmaatschap van de Partij van de Dieren ook maar iets zou bijdragen aan de verbetering van de wereld? Want die Marianne Thieme was iemand van de Zevende Dag Adventisten! Gekker moest het niet worden.

Was ik gek? Ik hoop het niet. Ik geloof het niet. Ik ga gewoon vol voor de liefde. Iedereen mag zijn zoals hij is. Hallo psychopathische Donald Trump, hallo maoïstische Emile Roemer. Hallo pedofiele Pausen, hallo verblinde Jezuïeten. Hallo altijd vrolijk zwart Benin. Hallo Partij voor de Dieren, dank voor jullie voorhoedegevecht!