‘Duistere Spiegel’ van Gieta Mangar

Priscilla (niet haar echte naam) was naar een prijzig medium geweest, die ook nog spiritueel astroloog zei te zijn. Die mevrouw had een berg voorspellingen over haar uitgestort. Ze was er nogal van in de war.

Iemand meldt jou dat je de frequenties van vele opgestegen meesters, Galactische Raden, buitenaardse rassen en het Christusbewustzijn in je draagt. Dat is veel ineens. Ondertussen zit jij die persoon qua maatschappelijk aanzien te knijpen omdat je WW-uitkering bijna stopt. Zulke esoterische informatie is dan een behoorlijke last. De aarde schijnt als geheel binnenkort te ascenderen (op te stijgen) naar een ander niveau (zei dat medium). Je zou zeggen: hoera, dat is mooi om te horen. Maar het was Priscilla opgevallen dat de aarde nogal in de wurggreep lijkt van de liberale marktwerking en de bankbonussen. De mevrouw ‘zag’ echter heel Pricilla’s toekomst in de Akasha Kronieken en ze was zeker. “Jij bent A Spirt Mother. Jij kunt over een paar jaar met elementen, planten en dieren communiceren, jij gaat oceanen helpen zuiveren, ik zie je lezingen geven voor duizenden mensen. Jouw godinnenkracht kan de noodzakelijke DNA activatie bij velen gaan verzorgen.”

Nu ken ik Priscilla als iemand die duurzaam probeert te leven, een toegewijde moeder die haar kinderen gezond te eten probeert te geven en die blij is met wat de Vrije School hen leert. Op het zomerfeest van die school was ik in die tijd ook uitgenodigd en we moesten mee doen met het touwtrekken. De kinderen gierden het uit toen een fanatieke ouder zich verstapte en zijn hele rij in het wat modderige zand weg gleed. ’t Is net de echte wereld. Even niet opletten en je hele netwerk gaat onderuit. Priscilla was verantwoordelijk voor het spel met ringen gooien om plastic paaltjes. Dat viel de meeste kinderen ook nog niet mee. Oefening baarde echter kunst en toen kon er weer hartelijk gelachen worden. Net het gewone leven. Bij de Decafé-koffie onder het mooie tentzeil kregen we zelfgebakken taartjes geserveerd van een vriendelijke grootmoeder. Nog mooier: die mevrouw ging prachtig zingen en kinderen en ouders waren er stil van.

“U zingt alsof u uit een andere dimensie komt,” complimenteerde haar een van de lieve Vrije School-juffen na afloop. Ik zag hoe letterlijk de rillingen Priscilla over de rug liepen. Ik snapte het wel. Al dat soort kwaliteiten waren aan Priscilla voorspeld en hier zag ze hoe een heel gewone oma het heel gewoon in de praktijk bracht. Geen pretenties, geen gezwollen aankondigingen, geen poeha, gewoon lekkere taartjes en Goddelijk Zingen. “Ik schaam me een beetje,” fluisterde ze later in mijn oor. Ik grijnsde terug: “Maar jij hebt weer de kennis van de irrigatiesystemen van de Maya’s!” Ik kreeg een stomp, maar we glimlachten allebei.

In een later gesprek ging het over haar min of meer onhandelbare dochter Marit. Het kind is acht en een beetje autistisch waardoor volgens haar moeder empatisch vermogen totaal ontbreekt. Prisccilla maakt zich niet ongerust, want zegt ze: “In de toekomst kan iedereen zich zelf overal van genezen. Zoals een goed nieuwetijdskind betaamt, is mijn kind goed bezig de school van binnenuit te transformeren want ze gehoorzaamt aan geen enkele autoriteit.” Priscilla haalt dan haar heldin aan, ene Esther Hicks die Abraham channelt: “Zij zegt dat deze kinderen expres zo krachtig geboren worden zodat wij ze niet kunnen veranderen. En dus moet de omgeving zich wel aanpassen aan hun visies.”

“Ik vrees dat jij je programma ook een tikje moet aanpassen,” zeg ik. “Het is fijn als je ziel eonen oud is en dat jij te horen hebt gekregen dat je al die tijd op het Nu hebt gewacht. Ik geloof je best dat je straks lichttaal kunt spreken en dat je dan ook door muren heen kunt lopen. Je hebt me verteld van bijzondere mensen, die al zover zijn.”   Priscilla noemde Stuart Wilde, Nicole Grauls, Teal Swan en Matt Kahn, die allemaal 100% zouden werken vanuit hun Hogere Zelf. Ondertussen moet je als werkloze moeder met twee bewerkelijke kinderen soms ook je Lagere Zelf in ere houden. En met koekjes bakken en zingen blijk je dan een heel eind te komen. En al die voorspellingen? We gaan het zien.

Dit artikel is als column verschenen in 2017 in het Tijdschrift Paravisie.