Ons eerste huis hier op Aarde is ons lichaam. Thuisblijven in je lijf is altijd het verstandigste en veiligste dat je doen kunt. Ja zeker, juist nu. Maar het is niet zo makkelijk als je verschansen in je huis van steen, want wat tref je aan, daarbinnen?

Bij mij zat er boosheid. Aan de buitenkant is mijn situatie zonnig: ik mag weliswaar niet rebalancen maar ik heb veel nieuwe schrijfcursisten en die begeleid ik met plezier. Ik heb een nieuw e-book over lichaamsbewustzijn, met cursus (zie onderaan). In de uren dat het mag, werk ik in de volkstuin. Ik ga bij vrienden op bezoek en knuffel mijn kinderen en kleinkinderen.

Maar innerlijk heeft de crisis me heftig geraakt. Veilige afstand is het tegenovergestelde van waar ik voor sta: veilige nabijheid.
Mijn missie is liefdevolle aanraking, helende contacten, het openen van pantsers en beschermende lagen. Mijn boodschap gaat over innerlijke kracht, zelfbeschikking en vertrouwen in de wijsheid van het lichaam. Over de zin van ziek zijn en liefdevol loslaten als je klaar bent hier op Aarde.
En ik ben er heilig van overtuigd dat alles samenhangt, dat lichaam en geest één zijn en dat alles wat gebeurt, betekenis heeft.

In de wereld om me heen zie ik angst die aan de touwtjes trekt, smetvrees, controledwang en contactfobie. De regels die van bovenaf worden opgelegd maken mensen gespannen, wantrouwig en afwijzend. Ze ontnemen ons de verantwoordelijkheid voor onszelf, voor onze eigen gezondheid en gedrag. We zijn plotseling in de positie gezet van onmondige kinderen. Wat doet dat met ons?

Eerst was ik een tijdje nerveus, daarna borrelde er dus steeds meer boosheid op. Door het groeiwerk dat ik al gedaan heb, begreep ik: mijn innerlijke kind wordt nu getriggerd. Er is niet echt iemand om boos op te zijn in het hier en nu, dat weet het meest wijze deel van mijzelf: iedereen doet zijn best, iedereen doet wat hij meent te moeten doen.
Maar ooit ben ik diep gekwetst geweest door de kille afstandelijkheid van mijn ouders, de willekeur van hun regime, mijn totale machteloosheid van destijds en de wanhoop die dat opriep. De benauwdheid van die kinderjaren grijpt me alsnog naar de keel. En ik wil woedend protesteren. Want dat wezentje daarbinnen is nog altijd even gevoelig als toen voor afstand, voor verstarring en afwijzing.

Wat een prachtige spirituele uitdaging. Enorm leerzaam.

Hoe zou het zijn als dit de boodschap was van de overheid: “Mensen, blijf thuis in je lichaam. Voel wat er te voelen is, voel je lieve lijf, voel waar de pijn zit en geef die je volle aandacht. Koester je innerlijke kind, omarm je emoties. Dan redden we het samen wel.”
Dat is volgens mij het Grote Werk dat wij als volwassen mens te doen hebben, steeds weer opnieuw. Een volwassen hart is groot genoeg om alle pijn van de wereld te dragen. Vooral als het gebroken is… en zeg nou zelf: hoe vaak is je hart al niet gebroken? Vast vaak genoeg om dit innerlijke werk te verrichten.

Laatst lag ik in bed weer eens pijn te voelen. Gewoon, pijn, zo van ‘wat is het toch moeilijk allemaal.’ Mijn borstkas krampte en schrijnde en ik liet het allemaal toe. Ontspannen in de pijn, ja.
Na een poosje begon ik te denken: jee wat goed van mij dat ik dit zo allemaal aan het voelen ben, wat ben ik toch bijzonder. Daar moest ik zelf om grinniken. En daarna plopte er een heldere gedachte op: als ik eerlijk ben, heb ik hier en nu helemaal geen problemen. Op dit moment lig ik lekker in dit comfortabele bed, mijn lichaam is tevreden en mijn hart gezond. Ik viel in slaap.
Egoïstisch?
Heus, mijn hart bloedt voor de ontmenselijkte slachtoffers op de ic’s, de opgesloten oude mensen die hun kinderen niet mogen zien, de kleine ondernemers die wakker liggen van de geldzorgen. Maar de wereld heeft niet veel aan mij zolang ik bang of boos ben. Pas als ik door de pijn heen kan zakken naar een innerlijke vrede die ook vreugde is, kan ik echt iets voor een ander doen.

Lukt het jullie, thuisblijven in je lichaam, en wat tref je aan? Ik ben benieuwd, laat het me horen.