Ik zag tijdens mijn recente vakantie in Goa de docu Wild, wild country over het fiasco van mijn vroegere leermeester Osho, Bhagwan Shree Rajneesh, in het benepen Amerika van 1981-1985. Pijnlijke beelden van veel mensen die ik goed heb gekend. Een hoop waren ontzet door het doorprikken van hun illusies door schandalen en intriges, veel anderen waren probleemloos bereid om in 1986 de zo innig aanbeden goeroe een nieuwe kans te geven in de vertrouwde Indiase ashram in Poona. Vroegere sadisten, fraudeurs en monsters mochten er weer gewoon therapiegroepen gaan leiden. Verbijsterend. Dat weet ik omdat ik er vlak na zijn dood in 1991 nog kort terug ben geweest als een eerbetoon aan die bizarre leermeester. Maar nu, was er nog heimwee of oud sentiment dat nog eens opgerakeld wilde worden?
Mijn animo om vanuit Goa nog door te reizen naar Poona was toch ineens weg. In de oude ashram zag ik tussen 1979 en 1981 van nabij veel oplichting, geritsel en leugens en dat allemaal lang door de vingers vanwege al het goede. In september 1985 schreef ik niettemin een gepassioneerde brief aan Osho over mijn zorgen over de vervreemding en geldzucht in de commune in Oregon maar ik kreeg als antwoord terug dat ik mijn mala (de traditionele halsketting met zijn foto in een houten medaillon) kon inleveren. Mijn saldo bij de Rajneesh Bank kreeg ik nooit meer terug. Niemand van de naïeve inleggers. Er werd nooit meer over die ereschulden gesproken. In september 1987 heb ik die mala inderdaad in mijn open hardvuurtje gegooid: Dag pappie! Ik ging mijn eigen naam weer gebruiken en de halve Nederlandse sannyasscene viel over me heen. In die zin was het wel een benauwende sekte. Osho was All Show voor mij geworden.

Osho heeft zichzelf in zijn wraakzucht en diep beledigde ego de politieke das omgedaan, zoveel wordt uit de film wel duidelijk. De FBI uitnodigen en naderhand gestresst doen omdat hij in een cel bij een neger met een koortslip was opgesloten. En dan Sheela ‘drugged!’ noemen, bah. Terwijl zij eerder obsessief zijn richtlijnen steeds gevolgd heeft.
Qua gemeenschapszin, psychotherapie, meditatie en seksualiteit heb ik tussen 1978 en 1987 veel kunnen leren maar ook over manipulatie van onze idealen. Ik heb een paar keer een Satori ervaren, momenten van verlichting, mooi. Mensen die zulke tijdelijke ervaringen pogen te verlengen zonder dat ze hun geldelijke, seksuele of egostructuur-problemen hebben opgelost, laten helaas behalve inspiratie ook een spoor van vernieling achter. Maar dat is natuurlijk weer karma, een afrekening op illusies en lichtgelovigheid. Zo krijgt iedereen wat hij/zij verdient. Ik heb achteraf gezien erg geboft, zou ik zo zeggen.

Peter den Haring (ooit bekend als Swami Deva Sagaro)