Roel is acteur, niet zo succesvol meer,een beetje op zijn retour. In mijn coaching praktijk klaagt hij over zijn liefdeleven. Ik hoor hem een beetje uit.  Een overspelig machotype dat jaloerse types aantrekt, zo lijkt het op het eerste gezicht. Maar ook hier ging een pijnlijke jeugd aan vooraf. Onrecht, een oudere broer die werd voorgetrokken. “Je bent nooit goed genoeg.”

“Toch is dat gleufje van Monique net weer even anders dan dat van jou, schat,” lacht Roel vrolijk tegen Marjet als hij uit haar warme bed stapt. Het was fijn, maar hij gaat tòch snel naar zijn nieuwe vlam terug. Al heeft hij voorafgaand aan dit wipje eerst een half uur zijn beklag gedaan over ‘dat a-sociale klotewijf, dat mij keer op keer in de steek heeft gelaten’ O, wat was hij zielig en hoezeer was zijn ex Marjet bereid om hem weer terug te nemen.

Marjet is het type dat ver gaat om haar zin te krijgen. Maar ze gaat ook ver over haar grenzen. Haar bezitsdrang en jaloezie zijn enorm. Niemand neemt haar haar Roel af! Wie echter haar valkuil kent, kan haar makkelijk manipuleren. Keer op keer kan Roel dus langs komen voor zijn troostvertier zonder dat hij Monique opgeeft. Hoe hij Marjet ook beledigt…

“Ik bèn ook charmant voor de vrouwtjes,” glimlacht Roel tijdens ons coachingsgesprek. Verder heeft hij geen idee wie hij zelf is. Hij is toneelspeler geworden omdat hij door het spelen van allerlei rollen hoopte om ergens een ankerpunt in zichzelf te vinden. Omdat hij zelf volkomen onbewust van het ene naar het andere gevoel fladderde, had hij nooit de tijd om zich te verdiepen in het gevoel van zijn partner. Hij loopt als een boer op strontklompen over het verliesverdriet van zijn ex heen, hij gebruikt haar even en stapt weer op. Dat hij haar zo intens beledigd heeft, dat ze twee maanden later met een sleutel een diepe kras in zijn autoportieren zal maken, ach dat heeft hij zich helemaal niet gerealiseerd. Dat zijn nieuwe partner Monique hem later definitief in de steek laat, snapt hij niet eens. Maar overal wordt dezelfde rode knop ingedrukt: in de steek gelaten worden voor een ander. Er zal altijd iemand beter zijn dan jij, staat er in rode neonletters boven die knop. En dus ging Roel al veertien relaties af tussen zijn twintigste en vijfenveertigste. Hij is charmant, grappig en hij heeft een fabuleus gespierd lijf. Als acteur is hij redelijk succesvol en als de één hem verlaat, is er zo weer een ander die op de eerste rij wil toekijken. Maar er gaat iets knagen, als later nieuwe rollen uitblijven en het nieuwe wipje niet meteen klaar staat. Roel gaat coke snuiven. Dan gaat het hard. Roel raakt in een depressie. En na veel leed belandt hij ook in de stoel bij de therapeut.

In een regressie naar zijn jeugd belandt Roel in talloze situaties waar zijn ouders zijn oudere broer Mark voortrekken, prijzen en belonen, terwijl hij, de jongere zoon, steeds met lege handen achterblijft. Het zijn ‘leuke’ ouders maar Roel is nooit goed genoeg voor hen. Mark krijgt pianoles vanaf zijn 7^e, Roel moet eerst met een blokfluit bewijzen dat hij ook muzikaal is. Het eerste vriendinnetje dat hij op zijn 15^e meeneemt, werd zo door zijn moeder ondermijnd, dat ze huilend naar huis liep. Roel mocht niet naar de school van zijn keuze, te duur, te ver, terwijl Mark probleemloos en prijzig kon gaan studeren. Roel is diep en diep beledigd door zoveel onrechtvaardigheid. Natuurlijk gaan hier weer vorige levens aan vooraf waar de rollen zijn omgekeerd. De prins die een concurrerende broer vermoordt, de driftige meester die zijn slaven doodranselt. En dat is nog lang niet alles. Nu is het echter zaak om Roel’s diepe minderwaardigheidscomplex te helen, dat gekoppeld zit aan een onbeschrijfelijke jaloezie. Hij schreeuwt en huilt in mijn stoel, hij haat iedereen, hij haat elke leuke vrouw. Hij haat elke succesvolle man. Na drie sessies oprakelen van leed en pijn zucht hij eindelijk diep.
“Ik heb gekregen wat ik verdien,” zegt hij. ”Ik kan niemand meer iets kwalijk nemen. Ik begrijp het, ik begrijp het.”

Het inzicht met betrekking tot zijn voortdurend herhalend karma heelt uiteindelijk. Roel blijft bindingsangst houden en hij heeft moeite met bescheidenheid, maar nu weet hij het zelf. Eindelijk snapt hij hoe Marjet’s jaloezie zijn eigen onderdrukte jaloezie heeft gespiegeld. Ook realiseert hij zich hoe zijn beledigende gedrag voortkomt uit de ervaringen met zijn moeder die hem tot in zijn merg beledigd heeft. Hij herkent zijn eigen gedrag en kan daardoor stoppen met de coke. Voorlopig is hij nog niet toe aan een nieuwe vriendin, maar hij is uit de dip. Op tv zullen we hem niet meer zien. Jammer.

Peter den Haring

Dit verhaal is gepubliceerd als column in PARAVISIE in september 2014.