Dat veel moeders geestelijk een zware tijd kunnen hebben na een bevalling, dat weet iedereen. Dat ook veel vaders hun onderdrukte angsten naderhand als een heftige postnatale depressie kunnen beleven, is minder bekend. De kans dat zulke ouders ook samen oud gaan worden, wordt dramatisch verkleind. Tijd voor wat therapie.

Wie een zware bevalling meemaakt, is zo blij dat het voorbij is en liefst goed afgelopen, dat allerlei traumatische stress rap onder het vloerkleed geveegd wordt. De hele focus gaat naar het kindje, het kraamcircus van bezoek en cadeaus en naar wat allemaal voortaan moet en hoort. Dacht de moeder dat ze ging sterven? Dacht de vader dat hij zijn geliefde EN zijn kind in het kraambed zou verliezen? Hup, weg met de verliesangst! Hier en nu!

Het zijn allemaal logische en instinctieve overlevingstechnieken, maar zoals het ook vaak gaat met verstopte kinderpijnen: wat onderdrukt wordt, komt later in grotere hevigheid terug. Een van de bekendste kwetsuren is het niet gezien worden. Daarop ontstaat meestal een vorm van compensatie. Iemand gaat hard werken, zich uitsloven op feestjes of zichzelf lichamelijk optuigen als een kerstboom, noem maar op. Chique auto, promotie, applaus, dat kan allemaal een beetje of veel verzachten. Maar soms werkt het niet.

In mijn praktijk kwam een jonge vader, die geheel door het lint was gegaan toen zijn partner tongzoende met een kennis op een verjaardag. Waarom dat nou ZO erg was? In een hypnose komt het uiterst intieme samen beleven van de prachtige zwangerschap aan de orde en BENG! DONDERSLAG: een gruwzame bloederige bevalling, de spoedoperatie en de dokter die hem op het ergste komt voorbereiden.
“Ik dacht dat ik ook stierf,” vertelt de jongeman in tranen. “Zo’n diepe liefde en dan alles in één middag weg.”
Na 14 dagen doodsnood redden moeder en dochter het onverwacht toch. Familie blij, vader ook min of meer blij.
“Tegelijkertijd was alles totaal onwerkelijk, een mooie droom na een echte nachtmerrie,” zegt hij. “Ik heb maandenlang in een shock rondgelopen, op de automatische piloot, maar daar nooit iets over gedeeld met mijn partner uit angst dat het bij haar ook weer naar boven gehaald zou worden.”

De man deed drie jaar opgewekt, verantwoordelijk en zeer zorgzaam, want met de gezondheid van hun kindje bleef het kwakkelen. Ja, totdat hij dan meubilair uit het raam ging gooien bij het Incident. Het idee dat ze hem opnieuw zou kunnen verlaten voor de tongzoener, had al zijn Rode Knoppen diep ingedrukt.
“Ik was het meest kwaad dat al MIJN lijden voor niks was geweest, terwijl iedereen al die tijd, al die latere jaren eigenlijk, alleen maar aandacht had gehad voor HAAR crisis.”
In de hypnose herkaderden we de gebeurtenissen en daarna spraken de partners eindelijk hun beider diepe bevallingstrauma’s door. En wonder boven wonder, hun kindje knapte ook 100% op. Zo intens zijn gezinsleden immers met elkaar verbonden!

Dit soort emotionele explosies doen zich natuurlijk ook voor bij moeders, bijvoorbeeld als ze meteen flink moesten doen na de bevalling omdat het kindje alle aandacht nodig had. De pijn die verwaarloosd werd, zal echter ergens ooit naar boven komen. En wat te denken van de lieve aardige vaders die plotseling moeten leren leven met een geheel aseksueel bestaan, omdat de postnatale schrik van de moeder dat kanaal voor een nieuwe zwangerschap geestelijk en lichamelijk afsluit?

Ik zie talloze relationele stresssituaties escaleren, omdat heel weinig onderling wordt teruggevraagd naar de verwerking van iemands trauma. Dat kan een overlijden zijn, ongelukken, andere verliezen maar dus ook een geboorte.
Mannen, wees alert op jullie postnatale verwerking. En helemaal als je eigen bevalling problematisch is geweest! Dit leven is één groot revitaliseringsproces: net zo lang trauma’s herhalen tot de storm gaat liggen.
PdH

(Gepubliceerd in Tijdgeest Magazine 2009)