Wie beschermt zij? Ik ‘lees’ mijn cliënte Xandi. Dan teken ik haar aura en verklaar de symbolen in de tekening.
Door Manja Gruson
Als ik in lotushouding ga zitten achterin mijn atelier, waar ik altijd start met afstemmen op mijn cliënten, voel ik hoe ik mijn ruggengraat zich stante pede moeiteloos recht opricht. Bijzonder, want ik heb een nogal gecurfde rug en voorbereiden op mediteren – zitbot voelen, kruin richting hemel, ruggengraat recht als een kaars – kost mij altijd even inspanning en hou ik ook niet altijd lang vol.
Ik weet dus direct dat dit mijn cliënte Xandi betreft. De opgerichte houding representeert haar trots. Trots met een verontwaardigde inslag. Een ‘ohja? Kom maar op, moet jij eens zien’-trots. Mijn Gids (zij die mij altijd op dezelfde plek beelden toont van hoe cliënt er fysiek bij staat of beweegt) laat me haar zien met de benen stevig licht gespreid, de armen in de zij. Vechtlust. Ik voel dat zij opkomt voor mensen. Maar deze beschermdrang staat in de overdrive. Gids laat zien dat Xandi haar armen beter los langs haar lijf kan laten, omdat je met handen in je zij je handen niet kunt gebruiken, en dat ze in deze spreidstand ook niet kan ontspannen. Een andere gids (zij die mij altijd iets vertelt, meestal een woord of een zinnetje), zegt ‘rommelig’. Als ik om een specificatie vraag, zegt ze ‘rommelige gevoelens rommelig alles’.
Als ik vraag wie hier allemaal zichtbaar willen worden voor Xandi, duiken er allemaal kinderen achter mijn rug. Ze zoeken bescherming bij Xandi, achter haar brede liefdevolle rug. Er komt ook een jongen langs, jaar of 29, met vrouwelijk trekjes (ik twijfel, het zou ook een vrouw kunnen zijn met mannelijke trekjes), die zijn handen over mijn ogen legt en wegspringt om vervolgens vanuit een andere hoek op te duiken en nogmaals zijn handen over mijn ogen te leggen. Waar ben ik? Zie je mij? Waar ben ik nu? Als ik vraag wie hij is zegt hij spottend ‘ja, wie ben ik?’
De kleur die ik voor mijn geestesoog te zien krijg is fel warm, gepassioneerd, levenslustig oranje. Met een beetje geel en een beetje rood. Haar zielsdier is een baby-aapje. Argeloos, speels, verwonderd spontaan ronddartelend, pure zuivere liefde, genieten. En kwetsbaar. In mijn hoofd voltrekt zich in enkele seconden het totaalbeeld, de kern: cliënt voelt zich geroepen mensen, kinderen te beschermen, met volle verontwaardiging en heftige emotie. De sleutel is het baby aapje; het is zij zelf, als kind, die zo enorm bescherming gemist heeft. Zij is haar omgeving aan het geven wat zij ooit zelf zo verlangde en nog verlangt.
Ik maak een intuïtieve tekening voor haar. Die begint met een grote oranjegeelrode vlam in het midden van onder tot boven. Haar drive. Haar kracht. In de hemel komen vijf gespiraalde bollen die staan voor terugcirkelen. Naar binnen – want bij intuning voelde ik ook dat zij gemakkelijk contempleert, indaalt, terug naar zichzelf keert, mediteert – maar ook terug de herinnering in naar vorige levens waarin zij ook het thema beschermen leefde. Ik zie hoe zij kinderen beschermde. Ik zie hoe zij een onderkomen runde waar daklozen te eten kregen. Middeleeuwen, stro op de vloer.
Al die tijd voel ik spanning in mijn maag. Gerommel en geluiden uit mijn maag (en ik denk Ach dat is die banaan die ik net nog gegeten heb). Maar vooral heftige emoties. En als ik links teken (aan de kant van haar jeugd), voel ik dat er zoveel spanning is in haar jeugd dat ik er niet heen kan/wil/mag. Daar is overduidelijk onveiligheid en stress van grote intensiteit.
Benedenin moet ik scherven tekenen, scherpe punten. Het is de keerzijde van haar beschermen; de agressie en heftigheid waarmee dit gepaard gaat. Het uitleven van onbewuste woede over tekorten die het beschermen een onzuiver projecteren maakt. Het is duidelijk dat dit haar uitdaging is; terug keren naar voelen wat zij gemist heeft en dit zichzelf gaan geven. Eerst en vooral. Daarna zal het beschermen een kalme goed werkende, veilig gekanaliseerde bewuste levensmissie kunnen worden. In de toekomst gaat zij iets oprichten; een tehuis, een stichting, een organisatie. Op de tekening wordt dit een huis in de vorm van een kerk, met warm geel licht achter de ramen.
Na afloop bespreken we de reading. Xandi blijkt een zeer onberekenbare vader met woedeuitbarstingen gehad te hebben. Zij en de andere kinderen waren gewend bij binnenkomst het huis, de sfeer te scannen, af te tasten; gaat er weer iets naars gebeuren of is het relatief veilig? Moeder greep nooit in. Uit angst. Xandi heeft er een chronische, doodvermoeiende waakzaamheid aan overgehouden. Altijd de omgeving scannen. Altijd op de hoede. Altijd die buik, die onrust. Zij heeft ook letterlijk die rommelende buik door verteringsproblematiek.
Kinderen hebben haar grote aandacht. Ze wilde juf worden. Er kwam van alles langs en tussendoor. De gevolgen van de traumatiserende jeugdjaren. Ze vertelt met tranen in de ogen hoe vreselijk ze het vindt de achteloosheid te zien van ouders naar hun kinderen. Het gebrek aan liefdevolle aandacht. Hoe zij deze kinderen dan alsnog wil redden, beschermen. Altijd mensen aan het beschermen. Haar moeder aan het beschermen. SJD (Sociaal Juridische Dienstverlening) gestudeerd. Altijd wel iemand aan het helpen met subsidie of vervoersregelingen e.d.
We praten over de werkelijke onderliggende behoeften om dit te doen. En hoe het beschermen van mensen vanuit projectie zelfs schadelijk kan zijn. Want wie zegt dat die kinderen waar zij om moet huilen daadwerkelijk lijden onder de ouders. Voor wie of wat huilt zij op dat moment? Wanneer je een ander gaat benaderen vanuit gevoelens die eigenlijk je eigen innerlijk kind en verwaarloosde behoeften betreffen, kun je de ander – en zeker kinderen – het gevoel geven zielig te zijn en redding nodig te hebben, waar dat mogelijk helemaal het geval niet is. Jij zelf hebt redding nodig. Red jezelf! Eerst je eigen zuurstof masker op, daarna pas voor anderen gaan zorgen. Eerst bewustwording en helderheid krijgen op je innerlijk kind, daarna pas anderen gaan benaderen. Het mooie is nu dat Xandi al midden in dit proces blijkt te zitten. Zij heeft therapeutische zorg. Traumaverwerking. Energiewerk. Ze mediteert, gebruikt oliën, werkt met edelstenen. En ik voel ook haar ongelooflijk prachtige warme innerlijke drive. Haar levenslust. Zij is heel. Dat mag ze voelen. Ze is heel en ze komt er wel. Niet focussen op labels, op tekorten, focussen op de heelheid, op terug herinneren, zelfgenezing. Ze zal mooie dingen voor de wereld gaan doen. Ze vertelt zelf dat ze al twee eerdere auraconsulten kreeg waarin steeds die kleuren oranjegeel met een beetje rood als haar authentieke kleuren naar voren kwamen. Die spiralen heeft ze toevallig van de week zelf ook zitten tekenen. Ook vijf stuks, ook groenblauw. Later zullen we ontdekken dat deze spiralen staan voor trauma’s.
‘Rommelig’ klopt. Dat zijn de onrustgevoelens in haar buik maar ook haar huis. Werkt ze aan.
Ik vraag of er een ongeboren kind in de familie is. Die is er. Een jongetje. Overleden toen zij tien was. Hij zou nu 29 geweest zijn als hij had geleefd. Het is de vrouwelijke 29-jarige man die kiekeboe met mij kwam spelen. Mijn vermoeden klopt. Als ik vraag of hij wel zijn rol in de familie heeft gekregen; gezien is, erkend is, (’tja, wie ben ik?’) zegt zij dat hier inderdaad nog iets te doen valt.
De scherven onderin doen haar denken aan het feit dat zij al eerder te horen kreeg dat zij als gevoeligste van het gezin de gene is die de scherven van de familie mag opruimen. Qua Systemisch Werk zien we dat er altijd minstens één kind is dat dan deze rol krijgt.. Maar als er iemand is die iedereen op zijn ware plek terug kan zetten is zij het. Zolang zij maar eerst zichzelf op haar rechtgeaarde plek zet. Ik heb er honderd procent vertrouwen in.
Manja Gruson heeft een praktijk voor healing & reading through art. Met behulp van haar heldervoelen, -weten en -horen tekent zij de energie en zielsmissie van mensen in een portret. Daarnaast geeft zij diverse holistische kunst & bewustwordingslessen, workshops en coaching o.m. voor ouder & kind samen en in het basisonderwijs.
Print
Email
