Vernoemd worden naar een dood broertje kan een bron van ellende zijn. Je wordt vergeleken, jouw bestaan herinnert steeds je ouders pijnlijk aan hun verlies. Nooit je baby zo vernoemen dus, ook niet naar ouders of voorouders!
Coaching gaat voornamelijk om zelfvertrouwen en motivatie. Je coach gaat met je mee zoeken naar je wezenlijke doelen, maar ook naar je ondergesneeuwde talenten. Soms krijg ik mensen aan mijn tafel die door hun bedrijf gestuurd worden omdat men denkt dat de betrokkene meer in de mars heeft dan er uit komt. Soms wil de baas dat iemand aan zijn kritiekpunten gaat sleutelen. Zo maak ik kennis met Chris, een sportieve, hartelijke man van 37. Hij is negen jaar redelijk succesvol geweest in zijn werk bij een technisch bedrijf dat huishoudelijke producten maakt. Maar de Schwung is er uit.
“Ik kak helemaal in,” zo zegt hij zelf. Zijn werkgever wil dat hij doorschuift naar een hogere managementfunctie, maar halverwege ons intakegesprek voel ik al aan dat Chris helemaal steigert op die verwachtingen.
“Zou je het niet kunnen?” vraag ik. Chris haalt zijn schouders op.
“Ik kan van alles wel,” is zijn nonchalante antwoord. We kijken naar zijn horoscoop. Dat we dat doen gaan we de baas niet vertellen.
“Want,” zegt Chris, “dat zijn allemaal simpele zielen.”
Het is niet moeilijk om in zo’n zin een beetje minachting te horen.
“Pas jij niet in die club?” wil ik dus weten.
“Ze willen iets van mij. Ik moet daar dingen gaan doen die ze zelf niet kunnen door de oogkleppen die ze op hebben. En daar zijn ze zich zelf niet bewust van.”
Ineens gaat er een alarm bij mij af. Aan het begin van ons gesprek heeft Chris namelijk iets verteld over het gezin waar hij uit komt. Over zijn ouders zei hij onder meer dat zij volledig onbewust hun leven leiden, één en al gewoontepatroon. Ik koppel terug: van zijn werkgevers, de directeur en twee onderdirecteuren, naar zijn ouders.
“Allemaal robotjes,” zegt Chris. “Ze hebben hun bedrijf geautomatiseerd en hun eigen denken ook. Inderdaad, precies mijn Pa en Ma.”
“En ze hebben hoge verwachtingen van jou,” vat ik samen. Dan wordt Chris behoorlijk emotioneel.
“Schijt! Ze kunnen mij allemaal wat. Ik ben weer het slimme nakomertje dat de troep moet opruimen die zij er zelf van gemaakt hebben.”
“Praat je over je ouders of over je bazen?” vraag ik.
“Allemaal! Dezelfde zooi!” schreeuwt Chris en de tranen springen hem in zijn ogen.
“Wat voor zooi moet jij opruimen?” vraag ik.
En dan komt er een schokkend verhaal naar boven. Chris is een onverwacht nakomertje. Hij heeft een oudere zus maar er is ook nog een ouder broertje geweest, dat is overleden na een fietsongeluk, voordat Chris geboren is. Hier ontstaat akelig Noodlot: Chris is vernoemd naar Chrissie. En hoe ouder Chris werd, hoe meer er over Chrissie gepraat werd. De foto’s van het dode kind, aan de muren in bijna alle kamers, verdwenen nooit.
“Van mij hebben ze twee foto’s!” zegt Chris. “TWEE! Eentje van mij toen ik afzwaaide bij de Marine en eentje van mijn huwelijk. Nooit iets uit MIJN jeugd!”
De theorie van dit soort vernoemingen is vooral pijnlijk. Het jongere kind moet goedmaken wat het overleden kind niet gekund heeft.. Tegelijkertijd herinnert het jongere kind alsmaar aan het traumatische verlies dat de ouders hebben geleden. De verwachtingen werden nog hoger gespannen toen Chris het heel goed op school en in zijn beroepsopleiding deed en hij luitenant bij de Marine werd in een hoge technische functie. De ouders van Chris jagen hem voor zijn gevoel op. Dus is het niet gek dat zijn bazen een gevoelige knop indrukken met hun promotievoorstel.
Een karmische analyse van de geboortehoroscoop levert wel verheldering op: een Zon in het 3e Huis in een driehoeksaspect met Jupiter. Het 3e huis staat voor communicatie, de boeiende buitenwereld maar ook voor broers en zusters. Hier tekent zich een sterk verlangen naar reizen af (de Marine dus), plus een verlangen naar onderscheiden door intellectuele kwaliteiten en onderzoek. Saturnus in het 4e huis draagt meestal zware lasten uit de familie, maar Chris vindt dat hij die nu wel lang genoeg getorst heeft.
Ons coachinggesprek gaat een volledig andere kant uit dan waar de baas voor dacht te betalen. Chris besluit een ‘sabbatical year’ te vragen, een onbetaald verlof van een jaar. Zijn jonge vrouw Betty en hij hebben nog geen kinderen en dit kan het moment zijn van een langgekoesterde wens: een reis naar Azië. Geld hebben ze genoeg. Zoals verwacht protesteren de ouders van Chris enorm: de risico’s! Ziekten, berovingen, onlusten, ze zien voor hun geestesoog ook deze zoon al dramatisch omkomen. Chris en zijn lief zetten echter door.
Na tien maanden zijn ze voldaan terug, vooral blij omdat Betty zwanger blijkt. Chris neemt zijn baan weer op en belt me als zijn zoon geboren is.
“Hoe erg opa er ook naar gehengeld heeft, er komen geen vernoemingen meer, Peet!”
PdH
Gepubliceerd als column in Paravisie 2015
Laatste commentaren