Fieneke’s moeder rochelde een beetje op het tuinpad achter het huis. Eerder thuis, godgod­godgod! ’t Was zacht genoeg om de buren geen aanstoot te geven, maar hard genoeg voor mij om gefrustreerd maar razendsnel mijn lekken­de lid binnen mijn broek te bergen. Fieneke bleef tegen mijn dijbeen aan rijden, blind voor de consequenties van te verwachten drift van haar zeer keurig katholieke moeder. Als dat meisje eenmaal in de stemming was, hetgeen echter kwellend lang kon duren, dan legde zich een floers over haar verstand, waar ik al twee keer eerder van had mogen profiteren. De geluiden van `s moeders bonkende fiets in de schuur deden me resoluut Fieneke’s handen wegduwen en ik stoof de gang door naar de reddende voordeur.

`Tot vrijdag,’ fluisterde ik scherp, maar het meisje was zo ver­dwaasd, dat ze de aanleiding voor mijn vlucht nog steeds niet begrepen had. Buiten koelde de frisse avondlucht me nauwelijks af. Mijn post-puberale hitte bleef kloppen in mijn aderen. Mevrouw R. was vast paranormaal be­gaafd, net als mijn moeder trouwens. Op het moment suprême komen zul­ke vreselijke vrouwen altijd op je kamer langs met thee, limonade of koffie en dan 10 minuten later, sharp! met jodekoeken, die ze net verge­ten waren. Aan­pakken met niet bevende handen, `Dank u wel’ zeggen met een niet haperende stem in een niet droge mond met een niet in je keel bonkend hart, het waren allemaal permanent bloedige oefeningen, die ik ook in diverse vorige levens kennelijk nog onvoldoende onder de knie had kunnen krijgen, want ze bleven zichzelf herhalend aan me opdringen.

Kwaad en teleurgesteld klom ik over het prikkeldraad langs de treinrails, de kortste weg door het weiland kiezend naar huis. Silhouetten van vredige koeien tekenden zich af tegen de iets minder donkere hemel. Sommige dieren lagen herkauwend in het gras, anderen…

Ik kon mijn ogen niet geloven. Daar maakten twee runderen aanstalten om een wip te maken! Gebiologeerd kwam ik naderbij, totdat me het essentiële probleem opviel: het betrof twee lesbische koeien. Er werd daar vruchteloos op elkaar geklommen. De zwartwitte likte nog eens vergoelijkend langs de enorme poes van de roodbonte, terwijl mijn mond opnieuw droog als een Mariakaakje werd. De koeien voelden zich in het geheel niet gestoord, hoewel ik in een verre van rustige stemming was. Met fluks opengesjorde gulp trok ik mijzelf met ferme halen af op het idylli­sche tafereel. Plotse­ling wendde de passieve partij zich naar mij om en snoof nieuwsgierig. De natte neus wist direct de weg, hetgeen me tot gekmakende nabijheid dwong. Verbouwereerd maar allengs dapper­der wordend streelde ik de zachte flank tot ik slinks bewegend de grote wittige uier kon raken. De andere koe snoof eveneens nadrukkelijk, een derde dier was opgestaan om maar niets te missen. Ik bewoog mijn hand omhoog langs de werke­lijk fluweelzachte huid onder de staart, totdat! De koe rilde en bracht een steunend geluid voort.

Ineens wist ik weer hoe dat bij koeien heette: tochtig. Vochtig was het ook en gezwollen, god, was dat gezwollen! Rijp voor de stier. In het schaarse licht bekeek ik de rode opening van heel dichtbij. Ik zweer dat er druppel na druppel verscheen, terwijl ik de stuitergrote kittelaar masseerde. Het hele koeienlichaam bewoog in één verlangende cadans. Zou ik? Zou ik? Compensatie zoeken voor mijn onderbroken gangwellust in Fieneke’s ouderlijk huis? Afreageren op het ergerlijke feit dat ook mijn moeder nog steeds geen belangstelling veinsde voor mijn obscene insinuaties over de last van het weduwschap, hoewel ze wel zonder mededogen al mijn escapades met nichtjes, buur­meisjes en schoolvriendinnetjes poogde te verstieren? Zou ik doen wat God verboden had, dat waarvoor Sodom en Gomorrha gestraft waren, dat waar ik nooit met iemand over zou kunnen praten, maar wat zich nu als een feest van rood vlees aan me presenteerde? Zou ik op mijn tenen gaan staan, zou ik man durven zijn, boer en minnaar?

De koe liet over haar willigheid geen enkele twijfel bestaan. Nog een drietal andere zwartbon­ten kwam belust overeind: wie zou dat niet willen zien? Het was bloed­heet daar binnenin en hoewel heel ruim toch door de prominente beschik­baarheid wonderlijk aantrekkelijk. De koe verleidde me definitief door verzaligd van genot haar staart op te krullen over haar rug en dan het ding schuin weg te draaien zodat haar uitnodigende vrouwelijkheid onophoudelijk lichte con­tracties kon tonen: ietsje open en dan weer ietsje dicht. Ietsje open en dan weer dicht. Mijn bestiale onderneming duurde uiterst kort. Ternauwernood had ik mijn geslachtsdeel een centimeter diep naar binnen kunnen werken of mijn lang ingehouden orgasme ontvlood me. Ik plofte in elkaar, niet langer meer op de toppen van mijn tenen, maar loom en lomp keerde ik me van mijn roodbonte maîtresse af. Ze was ondanks dat allerschattigst tolerant, alsof ze er in de eerste plaats toch niets van verwacht had en in de tweede plaats alsof ze ook zelf wel inzag dat ons lengteverschil een echt diepgaand contact onmogelijk maakte.

Ik schaam­de me niet, toen ik naar huis liep, hoewel ik later in de badkamer pijnlijk getroffen was door de groene vlekken langs de boven­kant van mijn onderbroek. Zo schoon en fris als ze had geleken, was ze toch niet geweest. Het was 1966 en ik was nog heel naïef eigenlijk in die tijd.

Anderhalve week later had ik reden voor echte ongerustheid. De dokter zei dat die afscheiding na de eerste twee dagen van de penicillinekuur over zou gaan; het leek hem een schimmelsoort. Hij gaf me ook een serie tabletten mee voor mijn vriendin. Daar kon ik weer wèl om lachen. Voortaan moest ik maar condooms gebruiken met haar, adviseerde hij nog. Een aardige man; hij is al weer een jaar of twintig dood.

PdH