ZENSPROOKJE OVER TOEWIJDING

Een eind buiten een klein dorp woonde een monnik in een hutje aan de beek. Er kwam nooit iemand bij hem op bezoek. Hij leefde van een kleine moestuin en van wat hij in het bos vond. Vaak lag hij op de grazige beekoever op zijn rug naar de wolken (en ’s nachts naar de sterren) te kijken.

Op een dag kwam er een schreeuwende man langs die de deur van zijn hutje intrapte en hem beschuldigde dat hij zijn 15-jarige dochter zwanger had gemaakt. Het meisje had thuis zeer overtuigende verhalen verteld. “Je wou de lusten, ga dan ook maar de lasten dragen!” tierde de vader. “Ik ga zeker niet voor dat kind zorgen!”

De monnik stond op. “Het is wat het is,” zei hij. “Ik ben over veertien dagen terug.” En weg was hij. In het dorp dacht iedereen dat de monnik gevlucht was voor de schande, maar na twee weken liep de monnik ineens door het dorp naar het huis van het meisje. Aan een touw trok hij een koe met een volle uier met zich mee. Niemand had enig idee hoe hij aan het dier gekomen was, maar hij zag er moe en afgewerkt uit. “Geef me nu het kind maar mee,” zei de monnik tegen de vader. “Ik kan voor de melk zorgen.” De ouders en het meisje waren verbouwereerd, maar ze hadden zo veel kwaad van de monnik gesproken, dat ze geen nee durfden te zeggen.

De monnik voedde met grote toewijding de baby en van de melk, die overbleef, leerde hij zichzelf yoghurt, boter en kaas maken. Soms kwam de bezorgde grootmoeder langs met kleertjes en de monnik ruilde die graag voor zijn melkproducten. Drie jaar later kwam plotseling het meisje op bezoek. Al van ver hoorde ze klaterend gelach. De monnik was in de beek de kleuter zwemmen aan het leren. “Ik kom mijn kind halen, zei het meisje stroef. “De jongen die me toen zwanger gemaakt heeft, wil nu toch met me trouwen en hij wil dat we samen ons kind opvoeden. Het spijt me van toen…” De monnik knikte. “Het is wat het is,” zei hij.

Een paar dagen later kwam de grootmoeder langs. Ze had nu geld bij zich. Ze babbelde haar schaamte en zenuwachtigheid van zich af en kocht zijn hele kaas- en yoghurtvoorraad, producten die inmiddels beroemd in het dorp waren geworden. Bij het weg gaan vroeg ze bedremmeld: “Vond u het niet moeilijk om mijn kleinkind weer af te staan?” De monnik zei: . “God geeft me altijd precies wat ik nodig heb.” Daarna kwamen er veel mensen naar zijn hutje om kaas te kopen en om een praatje te maken. Ze legden ondertussen vaak allerlei problemen aan hem voor. Dan luisterde de monnik aandachtig, maar hij zei nooit veel. Of hij antwoordde: “Het is wat het is” of hij zei: “God geeft je precies wat je nodig hebt.” En dan was hij blij en dankbaar als iedereen weer weg was en hij nog even in zijn weilandje kon liggen om naar de wolken te kijken. Hij bleef wel heel alert op waar hij ging liggen, want de koe poepte veel vanwege dat lekkere gras.