Lastig te geloven dat een jongetje van 8 jaar niet alleen een herfstdepressie maar ook al hoogtevrees kan hebben. Maar het bestaat!

David is in een verdrietige stemming. Toch weet hij niet goed waar hij verdrietig van is. “Hij is een pietsje depri,” heeft mama gefluisterd. David heeft met pappa een lange wandeling gemaakt. Langs het kerkhof en daarna naar het bos. Het waait wel en de wolken zijn donkergrijs, maar het gaat gelukkig nog net niet regenen. De blade­ren aan de bomen verkleuren elke dag sterker. De kastanjes zijn al helemaal geel. Het is herfst.

“Pappa,” zucht David. “De wereld is zo raar. Dat je helemaal niet kan doen, wat je wilt. Dat je niet met je fiets over het water kan rijden.”
“Maar dan verdrink je, David.”
“Dat wéét ik wel, maar ik kan het toch dròmen. Waarom kan het dan niet?”
“Omdat je dromen niet kan vastpakken en je fiets wel.”
“Ik wil toch eigenlijk doen wat ik wil.”
“Wat wil je dan zo graag, David?”
“Nou, van een flat af springen en dat je dan vliegen kan.”
“Hàllo!” roept pappa verbaasd. “Wil je dat echt?”

David knikt ernstig.
“Ik durf nooit bij de balkonrand te lopen en helemaal niet daar stil te staan. Dan zeg een stemmetje in mijn hoofd dat ik er af moet springen en dat wil ik dan.”

Pappa kijkt alsof hij niet kan geloven dat een jongetje van 8 jaar niet alleen een herfstdepressie maar ook al hoogtevrees kan hebben: “Maar jij DOET het toch niet? Je hebt het toch nooit gedaan? Jij bent toch de baas en niet dat stemmetje. Dat stemmetje is klein en jij bent groot. Je weet toch dat je jezelf enorm pijn doet als je er echt afspringt? Dat je er ook dood van kan gaan?”
“Ja… Misschien. Maar weet je, pappa, ik ben zo nieuwsgierig naar wat er gebeurt, als je dood gaat.”
“Dat is iedereen. Maar niemand weet het zeker.”
“Weet jij zeker dat God bestaat?” vraagt David met een onge­ruste stem.
“Nee.”

David zucht een paar keer heel diep: “Ik denk dat God niet bestaat.”
“Als God niet bestaat, dan is er wel weer wat anders, denk je niet David? En moet toch altijd wel wát zijn?”
“Misschien is er wel niks.”
Pappa moet een klein beetje lachen: “Dat zou ik wel een teleurstelling vinden.”
“Ik ook.”

Ze lopen een tijdje zwijgend door. David houdt de grote hand van zijn pappa stevig vast. De wind neemt steeds in kracht toe. Zal het echt gaan stormen dadelijk? Zo’n loeiharde herfstwind, die alle ouwe, dode blade­ren van de donkere bomen zal losscheuren? Er vallen vast een paar grote regendruppels. Pats! Pats!
“Lopen!” roept pappa. “Anders worden we weggespoeld dade­lijk.”

Ze rennen hand in hand, zo hard als ze kunnen. Net op tijd! Precies als ze veilig en droog thuis zitten, barst de regen onbarmhartig los. Ze grijnzen allebei.
“Dat hebben we mooi geflikt samen, Daaf,” zegt pappa nog nahijgend. “Die herfst heeft ons mooi niet te pakken gekre­gen!”

PdH