De Drama Driehoek  is een beeld uit de psychologie, dat wijst op een sociaal gedragspatroon dat is gebaseerd op een akelig gangbare en continue wisseling tussen drie archetypische, pathologische rollen. Het raakt individuen maar ook collectieve processen en daarmee ook aan karma als de wet van oorzaak en gevolg.

De Drama driehoek is beschreven door Dr. Stephen Karpman. Het patroon komt vaak voor bij mensen die als kind te maken hebben gehad met misbruik, vernedering of mishandeling. Het zielige Slachtoffer vindt zichzelf niet okay, onmachtig, neemt geen volwassen verantwoordelijkheid en onderwerpt zich aan de dominante en beschuldigende Dader. Die is boos op zichzelf maar ook op alles en iedereen (vroeger ook veel slachtoffer geweest immers) en dwingt daarmee aandacht af. De Vervolger of de Aanklager of de Redder (al die nuances komen voor) komt het Slachtoffer redden en de Dader aanklagen. Die laatste krijgt op zijn lazer en wordt dan Slachtoffer, dat voelt weer op zijn beurt dat hem groot onrecht is aangedaan. Het oorspronkelijke Slachtoffer is niet zelden helaas een knappe manipulatieve masochist en wil eigenlijk helemaal niet uit de rol. Daarom wordt hij weer erg aanklagend boos op de onwelkome Vervolger, die dan de schuld krijgt van alle ongewenste verandering en Dader wordt. De wisseling van de dynamiek, zonder echte inhoudelijke confrontatie en zinnige gesprekken, zonder intimiteit en vergeving, creëert weer een nieuwe Redder die ook weer een zielig iemand kan helpen, omdat hij/zij het heerlijk vindt om Goed te doen. Zo ruilt men eeuwigdurend en steeds weer afstand nemend van rol, tegelijk de rollen van de andere spelers in dit rare spel saboterend. Vermoeiend en weinig productief dus als je er in blijft hangen.  André Roosma heeft dit proces heel goed samengevat. Wijsheid komt als je eerlijk naar jouw eigen manier leert te kijken om je kinderpijnen te vermijden of te ontwijken

KARMA

Individueel ploeteren we dus wat af, maar ook collectief hakken zulke gedragspatronen er diep in.
Het is boeiend om hierbij te kijken naar een plaatje uit de klassenstrijd van de vorige eeuw, dat de Hiërarchische Toren van Babel wordt genoemd. Ook daar beweegt alles in een permanente psychologische smeltkroes. Onderin worden de slachtoffers gekweld en uitgebuit, bovenin feesten de daders. Ondertussen zitten er in alle lagen mensen, die het toch niet kunnen aanzien. Ze hebben kritiek, ze spannen processen aan en organiseren demonstraties en verzet. Eens in de zoveel tijd leidt dat tot revolutie. Hoppa, de boeren vermoorden de landeigenaars, de dieven beroven de rijke patsers, de studenten plunderen de winkels en steken de parkeergarages in brand, lagere militairen beramen een coup. En dan kantelt de driehoek, de piramide, naar een andere focus. De slachtoffers worden gered, de aanklagers pakken de daders aan. Die worden dan weer slachtoffer. Helaas, zo ontstaan weer nieuwe daders, die op hun beurt weer vervolgd gaan worden. Hier werkt karma, de wet van oorzaak en gevolg. Straf volgt op de zonde.

REINCARNATIE

De politieke hoeren (zie Eurocommissaris Karel de Gucht op https://www.youtube.com/watch?v=00co6XpryXg) worden kreupele bedelaars in Bombay, de jihadisten maar evengoed de hedonisten met hun penthouses in Hong Kong van nu zijn straks besneden Soedanese moslimmeisjes in een volgende incarnatie. Lastig om daar dan gerechtigheid in te zien, maar toch…  Geloof jij hier allemaal niks van?
Heel sterk ‘bewijs’ voor reïncarnatie lees je dan hier. Een vermoord slachtoffer wijst zijn moordenaar aan! Zo kan het ook nog!
Al lijkt het eind soms zoek te zijn, het begin ligt om de hoek: alles draait om zelfinzicht en overstijging van je karma. Bovenaan de ladder wacht de beloning voor gemoedsrust en met humor relativeren.

PdH