Iedereen reist en velen ver weg. Voor de een is het een verrijkende spirituele ervaring, de ander neem zijn of haar eigen ontevredenheid gewoon mee onderweg. In december 2016 zat ik een maandje in het Indiase Goa. Heerlijk en leerzaam.

Oost West, thuis best, zei mijn oma al. Ze is in haar 84-jarige leven nooit verder dan Luxemburg geweest is, met de bus. De moderne toerist wil echter het Verre Oosten zien en The Far West. Dat vraagt nog wel wat geestelijke aanpassing.
Nee, er is in India geen ijskoffie zoals je thuis geweest bent. En inderdaad zitten er nog gewoon pitten in de mandarijnen, niet het verwende pitloze gedoe van de Lidl om de hoek.  Lusanne Hogeweg schreef eens in Spiegelbeeld, dat ze naar India wilde om zichzelf “te bevrijden van oude patronen.” Dat werd nog moeilijk! Toen de taxi haar naar een ‘eng buurtje’ bracht voor dat goedkope hotel, ging ze toch maar gauw terug naar dat luxere hotel bij de luchthaven.

Ook daar krijg je gelukkig kansen genoeg om je gewoontes  te doorbreken. Overal hangen immers bordjes met het verzoek om wc-papier in The Been te gooien. Been is fonetisch Engels voor bin, en dat betekent het emmertje links van de wc-pot. Rechts staat een grote volle emmer met water, waarin een beker met een oortje hangt. Dat is dus bedoeld om je poepgat te wassen met water. Met je rechterhand gooi je langzaam je waterbekertje leeg boven je stuit, met je linkerhand spoel je de resten van je maaltijd weg. En dan natuurlijk met zeep je handen wassen! Aha, maar omdat jij op zijn Hollands toch je overvloedige wc-papier in het riool loost, verstopt het meteen. En dan Lusanne? Dan kak je later opnieuw boven op de natte papierklomp. En je gooit daar bovenop weer een halve rol wc-papier. Tegen de stank, je eigen stank!

Wat zijn we spiritueel bezig… In zo’n egocentrische kijkwijze is helaas geen plaats voor compassie met het arme vrouwtje dat straks jouw hotelkamer komt opruimen. En je badkamerprobleem mag oplossen.

Het mopperen is niet van de lucht op de hotelterrassen in Goa. De Indiase regering heeft als verrassingsmaatregel in december vorig jaar ineens de biljetten van 500 en 1000 roepie ongeldig verklaard. Men kan ze omwisselen voor nieuw geld natuurlijk maar men moet dan wel rekening afleggen (en belasting betalen eventueel) voor zwart vermogen. Het gewone volk juicht vol leedvermaak de maatregel toe, de rijken schakelen hun ‘mannetjes’ in, de louche accountants die ook hier weer een slaatje uit gaan slaan. De toeristen mopperen. Ze mogen per dag slechts 2500 roepies pinnen, omgerekend zo’n dertig euro. Vreselijk want dat dwingt hen elke paar dagen uren in de rij te staan voor het enige bankkantoor van Arambol. Dat is inderdaad typisch voor chaotisch India: er is niet genoeg nieuw geld gedrukt en bovendien zijn er per abuis TWEE versies van het 500 roepie biljet gedrukt. Verwarring alom. Dat komt de superrijken met zwart geld weer goed uit, want nu krijgen ze meer tijd om hun vermogen sluw weg te sluizen. Ach, India…

Er functioneert nauwelijks een belastingsysteem in de meeste deelstaten. Behalve in het communistische Kerala en Calcutta. Daar is de onderwijsstructuur ook ineens veel beter want er is overheidsgeld voor. In Tamil Nadu kennen ze het woord Belasting eigenlijk niet, dus is ook het onderwijs totaal achtergesteld.
Noord-Goa is vooral in trek bij Russische en Israëlische toeristen. Vanwege het geldwisselprobleem hebben zij veel vluchten geannuleerd. Ja, als je niet het type bent, dat zich rustig aanpast door in goedkope tentjes te gaan eten voor € 7 per diner en even afziet van het dure huren van een motor of scooter, dan heb je het echt niet makkelijk! De maffiose macho’s flippen, ze hebben geen cash genoeg voor de paragliding!
Klaag, klaag, klaag. De dames aan het tafeltje tegenover me blijven boos. Het eten duurt wat langer. Ze hebben waarschijnlijk een iets te complex soort diner uitgekozen en nee, hier wordt niks opgewarmd in de magnetron!
“You said it takes five minutes!” mopperen ze tegen de ober. Ah, daar kom je na een paar dagen wel achter. Vijf minuten is een algemeen begrip in heel India, het is een tijdsaanduiding. Vijf minuten zitten, vijf minuten lopen, vijf minuten met de auto, het duurt allemaal even lang. Het betekent simpelweg wachten. Eigenlijk mediteren. Mediteren op het Hier en Nu. Zijn. En niet meer klagen.

Dit verhaal is in juli 2017 gepubliceerd als column in het Tijdschrift ParaVisie.