Gabriel, Anet en haar jongens waren er al. Omdat ik mijn mooie, grote zwarte Triktrakspel had meegenomen, konden zij en ik meteen aan onze verslaving toegeven. De kleren uit en de doos open. Mijn dochter Fianna werd direct jaloers: “Ik wil daarna!” en Jonas, Anet’s oudste van tien, moest en zou ook direct zijn derde positie claimen: “Dan ik!”

“JIj mag met de winnaar,” beloofde ik, terwijl ik spontaan en in blind vertrouwen met de teldobbelsteen ook maar meteen intimiderend naar Anet de inzet verdubbelde. Toen ik mijn eerste Triktrak gooide, de heilige 1-2 combinatie, arriveerde een hijgende Connie, wat sloffend door het mulle zand en door de extra kilo’s die ze meezeulde, een koffer met etenswaren. Haar dochter Romy begon onmiddellijk met uitpakken op zoek naar snoep, wat dat zat ergens onderin. Het water liep me in de mond, toen ik de olijvensaladedressing rook. Vijftien minuten later kwam Jan van de andere kant. Hij had nogal wat moeite met het uitkleden en bleef langdurig in pak gekleed tussen ons in zitten. Ach, hij had twee koeltassen met uitstekende wijn meegebracht, want daar heeft HIJ nu weer verstand van. Ingeborg was ondertussen met het snijden van de stokbroden begonnen. Uit haar tas toverde ze potjes met knoflookboter, vegetarische balletjes, kaasjes en augurken. Gabriel en Jan keken zo nu en dan tersluiks naar haar mooie bewegende borsten en dan onmiddellijk weer naar de vloedlijn, waar het getij zich begon terug te trekken. O ja, de heren hielden de kinderen natuurlijk in de gaten, die zich in de warme namiddagzon uitleefden met het nat spetteren van elkaar en het bouwen van zandforten. De flessen met gefilterd, gemagnetiseerd en gemineraliseerd Nikken-water kwamen tevoorschijn, met name bedoeld voor het welzijn van onze kinderschaar natuurlijk, want de volwassenen lieten vooralsnog liever hun plastic bekertjes vol lopen met Jans vorstelijke Wijn. Er had even een huivering over diens beschaafde rug gelopen toen hij het plastic zag, maar verder gaf hij geen krimp. Bij de pastasalade van Anet ging hij ontspannen en toen de gevulde paprika’s uit de aluminiumfolie kwamen, keek hij zelfs blij. Of loerde hij net in Anet’s fraai bijgeknipte schaamhaar? Hij deed in elk geval zijn colbert uit. Ineens begon Connie te foeteren: “WACHTEN! Wachten! Ik vergeet het tafelkleed helemaal!” En daar kwam het tevoorschijn: 2.20 bij 1.60 wit gestreken, damasten tafellinnen. Andere strandgasten keken bescheten naar onze weelde, een paar van de meest brutale slopen dichterbij, slijmerig met flessen Rosé bewegend. Of ze erbij mochten komen? Welja. De kipkluifjes rookten al licht op de barbecue en er waren er zat! De zon doorstoofde onze lichamen maar gelukkig hield de witte wijn ons hoofd koel. En dit was pas onze derde dag op het naaktstrand van Kijkduin. Het was de zomer van 2007 en soms leek het alsof er geen einde aan zou komen.

PdH